นักเขียนวิลเลียม ซินส์เสอร์พูดถึงครั้งล่าสุดที่เขากลับไปดูบ้านที่เขารักและเติบโตขึ้นในวัยเด็ก เมื่อเขากับภรรยาขึ้นไปบนเนินเขาที่มองลงมาเห็นอ่าวแมนแฮสเซ็ตต์และปากอ่าวลองไอร์แลนด์ พวกเขาได้เห็นว่าบ้านถูกรื้อไปแล้ว เหลือไว้เพียงหลุมใหญ่ พวกเขาเดินไปที่แนวหินใกล้ๆ อย่างผิดหวังซินส์เสอร์มองข้ามอ่าวไป ซึมซับภาพและเสียงต่อมา เขาเขียนถึงประสบการณ์ครั้งนั้นว่า “ผมรู้สึกสบายใจและเศร้าเพียงนิดหน่อย วิวที่เห็นยังคงเหมือนเดิม แนวแผ่นดินและทะเลเดิมที่ผมยังคงจำได้ชัดและยังคงฝันถึง”

ผู้เขียนสดุดีเขียนถึงเวลาที่ท่านเป็นทุกข์ จิตใจของท่านไม่ยอมรับการปลอบประโลมและจิตวิญญาณเหนื่อยล้า (สดุดี 77:2-3) แต่ท่ามกลางปัญหา ท่านเปลี่ยนจากการมองที่ความเศร้าไปมองที่องค์พระผู้ช่วย ท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้าจะระลึกถึงพระราชกิจทั้งปวงของพระเจ้า พระเจ้าข้า ข้าพระองค์จะจดจำบรรดาการอัศจรรย์ของพระองค์ในสมัยก่อนๆ” (สดุดี 77:11)

เมื่อรับมือกับความผิดหวัง เราจะเลือกมองที่การสูญเสียของเรา หรือมองที่พระเจ้า พระเจ้าทรงเชื้อเชิญเราให้มองที่พระองค์เพื่อจะเห็นความประเสริฐ อีกทั้งการทรงสถิตและความรักนิรันดร์ของพระองค์