ผมเคยชอบวันคล้ายวันเกิด ผมจำได้ว่าผมยืนตื่นเต้นอยู่ตรงระเบียงบ้าน เฝ้ารอให้เพื่อนมาถึงงานเลี้ยงวันเกิดอายุ 5 ขวบ ผมไม่เพียงแค่ตื่นเต้นกับลูกโป่ง ของขวัญ และขนมเค้ก ผมยังดีใจที่ผมไม่ได้อายุ 4 ขวบอีกต่อไป ผมโตขึ้นแล้ว

แต่เมื่อผมอายุมากขึ้น บางครั้งวันคล้ายวันเกิดกลับทำให้รู้สึกหดหู่มากกว่าตื่นเต้น ปีที่แล้วตอนที่ผมฉลองวันคล้ายวันเกิดที่ตัวเลขหลักสิบต้องเปลี่ยนไป มาร์ตี้ภรรยาของผมหนุนใจให้ระลึกว่าผมควรจะขอบพระคุณที่อายุมากขึ้น เธอพูดถึงสดุดี 71 ที่ผู้เขียนกล่าวว่า พระเจ้าทรงสถิตอยู่กับท่านตลอดชีวิต ท่านระลึกว่า พระองค์ทรง “เป็นผู้นำ​ข้าพระองค์มาจากครรภ์มารดา” (สดุดี71:6) และประกาศด้วยความขอบพระคุณว่า “ข้าแต่พระเจ้าพระองค์ทรงสอนข้าพระองค์ตั้งแต่เด็กๆมา และข้าพระองค์ยังป่าวร้องราชกิจมหัศจรรย์ของพระองค์” (สดุดี71:17) และบัดนี้เมื่อท่านแก่ชราลงท่านมีศักดิ์ศรีที่จะกล่าวว่า “ข้าพระองค์จะประกาศถึงอานุภาพของพระองค์แก่ชาติพันธุ์ถัดไป และฤทธิ์เดชของพระองค์แก่ผู้ที่จะเกิดมา” (สดุดี71:18) พระเจ้าทรงอวยพรผู้เขียนสดุดีด้วยการทรงสถิตอยู่ด้วยตลอดทุกขวบปีของชีวิตท่าน

ตอนนี้วันคล้ายวันเกิดเตือนให้ผมระลึกถึงความสัตย์ซื่อของพระเจ้า และนำผมเข้าไปใกล้การได้อยู่ต่อพระพักตร์พระองค์ ผู้ทรงสถิตกับผมตลอดทุกปีที่ผ่านมา