ไม่นานมานี้ เพื่อนสมัยเด็กของผมคนหนึ่งส่งรูปทีมของเราที่เป็นนักกรีฑามัธยมปลายมาให้ทางอีเมล์ ในรูปขาวดำเก่าๆ ใบนี้มีเด็กวัยรุ่นหน้าตาคุ้นเคยกลุ่มหนึ่งกับโค้ชอีกสองท่าน ภาพความทรงจำแสนสุขจากการวิ่งระยะสั้นและระยะยาวในการแข่งขันกรีฑาผสมหวนกลับมาทันทีแต่ถึงแม้ผมจะมีความสุขกับการได้ย้อนรำลึกความหลัง ผมยังรู้สึกว่า ผมกลับลืมสิ่งเหล่านั้นและเปลี่ยนไปสนใจสิ่งอื่นได้ง่ายเหลือเกิน

ขณะที่ชีวิตเราดำเนินไปเรื่อยๆ เราก็อาจลืมสถานที่ ผู้คนหรือเหตุการณ์ที่เคยมีความสำคัญต่อเราไปได้ง่ายๆ เวลาผันผ่าน วันวานจางไปและเราก็สาละวนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็อาจลืมไปว่าพระเจ้าทรงดีต่อเรามากเพียงไร อาจเป็นเพราะเหตุนี้ดาวิดจึงเขียนว่า “จิตใจของข้าเอ๋ย จงถวายสาธุการแด่พระเจ้าและทั้งสิ้นที่อยู่ภายในข้า จงถวายสาธุการแด่พระนามบริสุทธิ์ของพระองค์ จิตใจของข้าเอ๋ยจงถวายสาธุการแด่พระเจ้า และอย่าลืมพระราชกิจอันมีพระคุณทั้งสิ้นของพระองค์” (สดุดี 103:1-2)

เวลาที่เราต้องการความทรงจำเช่นนี้มากที่สุด ก็คือเวลาที่เรื่องเจ็บปวดใจประดังเข้ามาในชีวิต เมื่อเรารู้สึกรับไม่ไหวและรู้สึกเหมือนถูกลืม สิ่งสำคัญคือเราต้องระลึกถึงทุกสิ่งที่พระองค์ทรงทำเพื่อเรา เมื่อเราหวนรำลึกความทรงจำ เราก็ได้รับการหนุนใจให้เชื่อวางใจพระองค์ทั้งในปัจจุบันและอนาคต – BC