“ใกล้แค่นี้ ถือขยะของตัวเองมาทิ้งไม่ได้หรือ” ฉันบ่นให้เจย์ฟังขณะที่เก็บขวดจากหาดทรายไปทิ้งในถังขยะที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง 6 เมตร “การทิ้งขยะไว้ตามชายหาด ทำให้คนพวกนี้รู้สึกดีขึ้นรึไง คนพวกนี้คงจะเป็นนักท่องเที่ยว ฉันไม่อยากจะคิดว่าคนที่ทิ้งขยะนี่เป็นคนที่อยู่ในเมืองนี้หรอก เพราะเขาคงทำดีกับชายหาดของเรา”

วันถัดมาฉันบังเอิญได้อ่านคำอธิษฐานที่ตัวเองเขียนไว้เมื่อหลายปีก่อนเกี่ยวกับการตัดสินผู้อื่น คำพูดของฉันทำให้ฉันรู้สึกผิดที่เย่อหยิ่งเพราะเก็บขยะของคนอื่น ความจริงก็คือฉันเองก็มีข้อผิดพลาดมากมายที่ตัวเองมองข้ามไปง่ายๆ โดยเฉพาะเรื่องฝ่ายวิญญาณ

ฉันไวในการอ้างว่าเหตุผลที่ชีวิตฉันไม่เป็นไปอย่างที่ควร เพราะคนอื่นทำให้มันยุ่งเหยิง และฉันก็ด่วนสรุปว่า “ขยะ” ที่เหม็นอยู่รอบตัวฉันเป็นของคนอื่นไม่ใช่ฉัน ซึ่งมันไม่จริง ไม่มีสิ่งภายนอกใดๆ สามารถทำให้สิ่งที่อยู่ภายในของฉันเปรอะเปื้อนหรือกล่าวโทษฉันได้ มีเพียงแค่สิ่งที่อยู่ภายในเท่านั้น (มัทธิว 15:19-20) ขยะที่แท้จริงคือทัศนคติที่ทำให้ฉันเย่อหยิ่งกับความผิดเล็กๆ น้อยๆ ของคนอื่น ขณะที่ละเลยกลิ่นเหม็นโชยของตัวเอง