เจนกำลังใคร่ครวญคำถามหนึ่งที่ทำให้เธอกลัว นั่นคือ เธอควรจะเขียนหนังสือสักเล่มหรือไม่ เจนชอบเขียนบทความและไปบรรยายตามที่ต่างๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าพระเจ้าอยากให้เธอทำมากกว่านั้น “ฉันถามพระเจ้าว่าพระองค์ต้องการให้ฉันเขียนหนังสือหรือไม่” เจนขอการทรงนำจากพระเจ้า เจนคิดว่าพระเจ้าอาจจะอยากให้เธอเขียนหนังสือเรื่องที่พระองค์ช่วยสามีของเธอจากการเสพติดภาพลามกและชีวิตแต่งงานของทั้งสอง แต่เธอก็ไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาอับอาย เจนจึงอธิษฐานและถามเคร็ก สามีของเธอว่า “เรามาเขียนหนังสือเรื่องนี้ด้วยกันดีไหม” เขาตกลง

กษัตริย์ดาวิดก็พูดถึงความอ่อนแอของตน แม้จะไม่ได้บอกว่าท่านทำบาปอะไร ท่านยังแต่งเป็นบทเพลงว่า “เมื่อข้าพระองค์ไม่แจ้งบาปของข้าพระองค์ ร่างกายของข้าพระองค์ก็ร่วงโรยไป” (สดุดี 32:3) และ “ข้าพระองค์สารภาพบาปของข้าพระองค์ต่อพระองค์” (สดุดี 32:5) ไม่ใช่ทุกคนที่ควรจะเอาความอ่อนแอของตนมาเปิดเผยต่อสาธารณะ แต่เมื่อดาวิดสารภาพบาป ท่านได้พบสันติสุขและการเยียวยาที่เร้าใจให้ท่านนมัสการพระเจ้า

เคร็กกับเจนเล่าว่า การเขียนสิ่งที่อยู่เบื้องลึกในใจทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าเดิม พระเจ้าทรงปรารถนาให้เรานำความรู้สึกผิด ความละอายและการหลีกหนี มาแลกกับการให้อภัย ความกล้าหาญ และการอยู่ร่วมกันที่เราจะพบได้ในพระองค์!