ความสงบ
ไก่หนีกระเจิงเมื่อขบวนรถบรรเทาทุกข์แล่นผ่านกระท่อมเก่าในหมู่บ้านเด็กๆ ยืนเท้าเปล่ามองดูถนนที่เสียหายเพราะฝน และไม่ค่อยมีรถผ่านขบวนรถมาถึงคฤหาสน์กำแพงสูง ซึ่งเป็นของนายกเทศมนตรี เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่อยู่สุขสบายในอีกเมือง ขณะที่ชาวบ้านอยู่อย่างแร้นแค้น
เราต้องการอะไร
"ปู่อยู่มาตั้งแต่มีม้ากับเกวียนจนคนไปเดินบนดวงจันทร์” ชายชราคนหนึ่งเล่าให้หลานสาวฟัง ซึ่งเธอเล่าต่อให้ผมฟังไม่นานมานี้ “ปู่ไม่เคยคิดว่าเวลาจะสั้นขนาดนี้” เขารำพึง
นกกระจาบ
แม่ของผมใช้ชีวิตอย่างสง่างามและถูกต้องตลอดมา ตอนนี้ท่านนอนคอยวาระสุดท้ายอยู่บนเตียงเนื่องด้วยอายุที่มากแล้ว อาการหายใจไม่สะดวกและสภาพร่างกายที่เสื่อมถอย ช่างตรงข้ามกับความสดใสและความมีชีวิตชีวาของฤดูใบผลิที่นอกหน้าต่าง
ปกป้องพระเจ้า
สติ๊กเกอร์ต่อต้านพระเจ้าที่รถคันหนึ่ง สะดุดตาอาจารย์มหาวิทยาลัย ที่เคยเชื่อว่าโลกนี้ไม่มีพระเจ้า เขาคิดว่าเจ้าของรถอาจอยากทำให้คริสเตียนโกรธ “ความโกรธช่วยทำให้คนที่เชื่อว่าไม่มีพระเจ้า มั่นใจว่าเขาเชื่อถูก” เขาอธิบายแล้วเตือนว่า “และบ่อยครั้งที่พวกเขาได้ความมั่นใจนั้น”
แค่สัมผัส
ไคลี่เข้าร่วมทีมประกาศของหน่วยแพทย์อาสาไปยังพื้นที่ห่างไกลในแอฟริกาตะวันออก เธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ทางการแพทย์ แต่เธอก็สามารถให้ความช่วยเหลือพื้นฐานได้
ของขวัญแห่งการให้
ศิษยาภิบาลคนหนึ่งนำสำนวนที่กล่าวว่า “ยอมสละเสื้อให้” มาทำให้เป็นจริงด้วยการท้าทายสมาชิกว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราถอดเสื้อนอกและสละให้กับคนขัดสน” จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองออกและวางไว้หน้าโบสถ์ อีกหลายสิบคนทำตามอย่างเขา เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในฤดูหนาว หลายคนจึงต้องกลับบ้านลำบากหน่อยในวันนั้น แต่สำหรับคนที่ขัดสนอีกหลายสิบคน ฤดูหนาวปีนี้อุ่นขึ้นกว่าเดิม
ความกล้าของคอซซี่
ขณะรอรับพิธีบัพติศมาในแม่น้ำโมโนที่โตโก คอซซี่กัมลงเก็บไม้แกะสลักผุๆ ขึ้นมา ครอบครัวของเขานมัสการของสิ่งนั้นมาหลายชั่วคน ตอนนี้ทุกคนเฝ้าดูคอซซี่โยนของรูปร่างประหลาดชิ้นนั้นลงไปในกองไฟที่เตรียมไว้ จากนี้จะไม่มีการให้ไก่ที่ดีที่สุดเป็นเครื่องบูชาพระนี้อีกต่อไป
รูปถ่ายสองใบ
ผู้เป็นยายถือกรอบรูปสองอันมาให้เพื่อนๆที่คริสตจักรดูอย่างภาคภูมิใจ รูปแรกคือลูกสาวที่ประเทศบุรุนดีบ้านเกิด อีกรูปคือหลานชายที่เกิดจากลูกสาว ซึ่งเสียชีวิตจากการคลอดลูก เพื่อนคนหนึ่งเข้ามาดูรูป เธอยื่นมือไปแตะใบหน้าคุณยาย และพูดทั้งน้ำตาว่า “ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ”
ทั้งสิ้นในเรา
ชายหนุ่มชื่อ ไอแซค วัตต์รู้สึกเศร้าที่พบว่าคริสตจักรของเขาขาดแคลนดนตรี พ่อได้ท้าทายให้เขาสร้างสรรค์ให้ดีขึ้น เขาได้ประพันธ์เพลง“เมื่อข้าเพ่งดูกางเขนประหลาด” อันเป็นเพลงนมัสการที่ยอดเยี่ยมด้านภาษาอังกฤษและได้รับการแปลเป็นอีกหลายภาษา
