เปียโนหด
ลูกชายของฉันแสดงเปียโนสามปีติดต่อกัน ปีสุดท้ายที่แสดง ฉันมองดูเขาก้าวขึ้นบันไดและวางโน้ตเพลงลง เขาเล่นไปสองเพลงและกลับมานั่งข้างฉันพร้อมกระซิบว่า “แม่ เปียโนปีนี้มันตัวเล็กลง” ฉันบอกว่า “ไม่นะ ตัวเดียวกับที่ลูกเล่นปีที่แล้ว ลูกตัวใหญ่ขึ้น! ลูกโตขึ้น”
ระลึกถึงกางเขน
ในคริสตจักรที่ฉันไปร่วมนมัสการมีไม้กางเขนตั้งอยู่ตรงกลางหน้าที่ประชุม เป็นเครื่องหมายแทนไม้กางเขนที่พระเยซูทรงถูกตรึงตาย ที่ที่ความบาปของเรามาบรรจบกับความบริสุทธิ์ของพระองค์ ที่นั่น พระเจ้าทรงยอมให้พระบุตรผู้ทรงดีพร้อมสิ้นพระชนม์เพื่อความบาปที่เราทำ พูด หรือคิด บนกางเขนพระเยซูทรงเสร็จพระราชกิจที่จำเป็นเพื่อช่วยเราจากความตายที่เราสมควรได้รับ (โรม 6:23)
ความรักที่ถูกเปิดเผย
เมื่อจู่ๆ มีป้าย “ฉันรักเธอ” สีชมพูเต็มเมืองเวลล์แลนด์ในแคนาดา แมรีแอนน์ เฟิร์ธ นักข่าวท้องถิ่นตัดสินใจสืบหาต้นตอ แต่ก็ไม่พบอะไร หลังจากนั้นมีป้ายใหม่ๆ ออกมาพร้อมชื่อสวนสาธารณะและวันเวลา
ทดสอบและชำระให้บริสุทธิ์
ระหว่างการสัมภาษณ์ครั้งหนึ่ง เมเรดิธ แอนดริวส์ นักร้องและนักแต่งเพลงพูดถึงความรู้สึกเหนื่อยล้าเมื่อเธอพยายามทำทั้งงานประกาศ สร้างสรรค์งานเพลง รักษาชีวิตสมรสและเป็นแม่ที่ดี เธอเล่าความทุกข์ใจของเธอว่า “ฉันรู้สึกเหมือนพระเจ้ากำลังนำฉันผ่านฤดูกาลแห่งการขัดเกลา ราวกับจะบดให้แหลก”
เงาที่ทอดยาว
หลายปีก่อน ผมกับภรรยาไปพักที่บ้านพักในชนบทอันห่างไกลที่ยอร์คเชียร์เดลส์ ประเทศอังกฤษ เราพักอยู่กับสามีภรรยาอีกสี่คู่ ที่เป็นชาวอังกฤษทั้งหมดและเราไม่เคยพบกันมาก่อน ขณะนั่งดื่มกาแฟหลังอาหารเย็นด้วยกันในห้องนั่งเล่น บทสนทนาเริ่มเข้าสู่เรื่องอาชีพด้วยคำถามว่า “คุณทำอะไร”ตอนนั้นผมเป็นอธิการบดีสถาบันพระคริสตธรรมมูดี้ในชิคาโก ผมคิดว่าไม่น่าจะมีใครรู้จักทั้งสถาบันและดี.แอล.มูดี้ ผู้ก่อตั้ง เมื่อผมพูดชื่อสถาบัน พวกเขาร้องทันทีด้วยความประหลาดใจ “ใช่มูดี้กับแซนกี้หรือเปล่า...มูดี้คนนั้นใช่ไหม” อีกคนเสริมว่า “เรามีหนังสือเพลงนมัสการของแซนกี้และครอบครัวเรามักร้องด้วยกันรอบเปียโน” ผมทึ่ง!
หุบเขาแห่งพระพร
อ็องรี มาติส ศิลปินชาวฝรั่งเศสรู้สึกว่าผลงานในช่วงปีท้ายๆ ของชีวิตแสดงความเป็นตัวเขาได้ดีที่สุด ในช่วงนั้นเขาทดลองใช้วิธีใหม่ คือการสร้างภาพหลากสีขนาดใหญ่โดยใช้กระดาษแทนใช้สี เขาใช้ภาพสว่างสดใสเหล่านี้ตกแต่งผนังห้องของตัวเอง นี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาเพราะเขาเป็นมะเร็งและมักต้องอยู่ติดเตียง
ไม่ใช่อย่างที่เห็น
ดอนเป็นสุนัขพันธุ์บอร์เดอร์คอลลี่ที่อาศัยอยู่ในฟาร์มแห่งหนึ่งใน เซาท์แลนาร์กเชอร์ ประเทศสก็อตแลนด์ เช้าวันหนึ่งดอนและทอม เจ้าของของมันออกไปตรวจตราฝูงสัตว์ด้วยกันด้วยรถบรรทุกขนาดเล็ก เมื่อไปถึง ทอมลงจากรถแต่ลืมดึงเบรกมือ รถจึงไหลลงเนินและแล่นตัดถนนสองเลนก่อนจะหยุดลงอย่างปลอดภัยโดยมีดอนนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ มองดูแล้วเหมือนกับสุนัขออกมาขับรถเล่นยามเช้า แต่ความจริงคือสิ่งต่างๆ อาจไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น
เฝ้าพระเจ้าตามลำพัง
เช้าวันนั้นในห้องที่ฉันช่วยอยู่ที่โบสถ์วุ่นวายมาก เด็กเล็ก 10-12 คนพูดคุยและวิ่งเล่นกัน ความอลหม่านทำให้ห้องเริ่มร้อน ฉันจึงเปิดประตูออก เด็กชายคนหนึ่งเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่จะหนีออกไปได้ ดังนั้นเมื่อคิดว่าไม่มีใครเห็น เขาจึงย่องออกไปทางประตู ฉันไม่แปลกใจเลยที่เขารีบวิ่งเข้าหาอ้อมกอดของพ่อ
อยู่ในความสว่าง
เช้าวันนั้นมืดหม่น หมู่เมฆสีเทาลอยต่ำปกคลุมท้องฟ้า บรรยากาศมืดมัวจนฉันต้องเปิดไฟเพื่อจะอ่านหนังสือ ขณะทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทางอยู่ดีๆ ห้องก็สว่าง ฉันเงยหน้าดูและเห็นว่าลมพัดเมฆไปทางตะวันออก ทำให้ท้องฟ้าโปร่งจนมองเห็นดวงอาทิตย์
