พระเจ้าแห่งกำลังของข้า
ทหารบาบิโลนคงไม่ใช่สุภาพบุรุษ เพราะพวกเขาป่าเถื่อน อดทนและโหดเหี้ยม โจมตีชนชาติอื่นๆเหมือนอินทรีย์ตะครุบเหยื่อ พวกเขาไม่เพียงมีอำนาจ แต่ยังหยิ่งผยองอีกด้วย พวกเขานมัสการความสามารถในการสู้รบของตน พระคัมภีร์บอกว่า “อานุภาพของเขา ก็คือพระของเขา” (ฮาบากุก 1:11)
ไม่มีวันถูกทอดทิ้ง
ฟิโอดอร์ ดอสโตเยฟสกี นักเขียนชาวรัสเซียกล่าวไว้ว่า “ความเจริญของสังคมวัดได้โดยการเข้าไปในเรือนจำของสังคมนั้น” ฉันจำคำพูดนั้นได้ เมื่ออ่านบทความออนไลน์เกี่ยวกับ “เรือนจำ 8 แห่งที่โหดที่สุดในโลก” มีเรือนจำแห่งหนึ่งที่ขังเดี่ยวนักโทษทุกคน
คำเตือนจากอาบีกายิล
ดาวิดและทหาร 400 นาย รีบรุดไปในชนบทเพื่อตามหานาบาล ชายผู้มั่งมีแต่หยาบคายที่ปฏิเสธไม่ยอมช่วยเหลือพวกท่าน ดาวิดคงจะฆ่าเขาเสียถ้าท่านไม่ได้พบกับนางอาบีกายิลภรรยาของเขาเสียก่อน เธอจัดเตรียมอาหารมากพอจะเลี้ยงทั้งกองทัพ และเดินทางมาพบกับขบวนด้วยหวังจะป้องกันไม่ให้เกิดหายนะ เธอเตือนดาวิดอย่างเคารพว่าความรู้สึกผิดจะติดตามท่านไปถ้าท่านล้างแค้นตามแผน (1 ซามูเอล 25:31) ดาวิดรู้ว่าเธอพูดถูกและอวยพรเธอที่มีดุลพินิจ
หันสู่ความสว่าง
วันหนึ่งฉันได้รับช่อดอกทิวลิปสีชมพู ดอกตั้งชูบนก้านหนาเมื่อฉันจัดใส่แจกันวางไว้กลางโต๊ะในครัว วันถัดมาฉันสังเกตเห็นว่าดอกไม้หันหน้าไปอีกทาง ดอกที่เคยตั้งตรงตอนนี้กลับโน้มเอนไปด้านข้างเพื่อรับแสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างใกล้ๆ
เห็นได้ชัดขึ้น
เมื่อเป็นเด็ก ฉันชอบปีนต้นไม้ ยิ่งปีนขึ้นสูง ยิ่งมองเห็นได้ไกล บางครั้งฉันไต่ไปตามกิ่งไม้เพื่อจะเห็นได้ชัดขึ้นจนรู้สึกกิ่งไม้โน้มลงเพราะน้ำหนักตัว ไม่น่าแปลกใจที่จุดจบของการปีนต้นไม้ก็มาถึง ซึ่งไม่ปลอดภัยหรือสง่างามเท่าใดนัก
พระเยซูอยู่เหนือทุกสิ่ง
วันนหนึ่งลูกชายของเพื่อนฉันตัดสินใจใส่เสื้อกีฬาทับเสื้อนักเรียนเพราะเขาอยากให้ทุกคนเห็นว่าเขาสนับสนุนทีมโปรดที่จะลงแข่งคืนนั้น ก่อนออกจากบ้าน เขาใส่สร้อยพร้อมกับจี้ที่เขียนว่า “พระเยซู” ทับเสื้อกีฬาอีกที ซึ่งแสดงให้เห็นความจริงอันลึกซึ้งคือพระเยซูทรงสมควรเป็นที่หนึ่งเหนือทุกอย่างในชีวิตของเรา
จะเป็นอย่างไร
คุณกับฉันมีสิ่งที่เหมือนกันอย่างหนึ่งคือเราอยู่ในโลกที่สับสน สกปรกโดยไม่รู้จักโลกแบบอื่น แต่อาดัมกับเอวารู้ว่าชีวิตก่อนหน้าคำสาปแช่งเป็นอย่างไร ทั้งคู่จำโลกที่พระเจ้าทรงประสงค์ให้เป็นได้ คือโลกที่ไม่มีความตาย ความเจ็บปวด ความยากลำบาก (ปฐมกาล 3:16-19) ก่อนหน้าความบาป ไม่มีความหิวโหย การตกงาน ความเจ็บป่วย ไม่มีใครสงสัยฤทธิ์อำนาจการทรงสร้างของพระเจ้าหรือแผนการที่ทรงมีต่อความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์
นี่อะไรหนอ
แม่ของฉันสอนรวีวารศึกษามาหลายสิบปี อาทิตย์นี้ท่านจะอธิบายวิธีที่พระเจ้าทรงประทานอาหารให้ชาวอิสราเอลในถิ่นทุรกันดาร เพื่อให้สมจริง ท่านจึงทำสิ่งแทน “มานา” ให้เด็กในชั้นเรียน โดยตัดขนมปังเป็นชิ้นเล็กๆ และราดน้ำผึ้ง สูตรของแม่มีแรงบันดาลใจจากพระคัมภีร์ที่บอกว่า มานา “มีรสเหมือนขนมแผ่นประสมน้ำผึ้ง” (อพยพ 16:31)
บทเรียนสำหรับเด็ก
ตอนที่ลูกสาวเล่าปัญหาที่เจอในห้องอาหารโรงเรียนให้ฟัง ฉันคิดทันทีว่าจะแก้ปัญหาให้ลูกได้อย่างไร แต่แล้วก็มีความคิดอีกอย่างคือ บางทีพระเจ้าอาจอนุญาตให้เกิดปัญหาขึ้น เพื่อลูกจะได้เห็นการงานของพระองค์และรู้จักพระองค์มากขึ้น แทนที่จะรีบวิ่งไปช่วย ฉันตัดสินใจอธิษฐานกับลูก ปัญหาคลี่คลายได้โดยฉันไม่ต้องช่วยเลย
