ครั้งหนึ่งผมได้ยินเรื่องของนักศึกษาคนหนึ่งที่เข้าเรียนการเทศนาที่โรงเรียนพระคริสตธรรมที่มีชื่อเสียง นักศึกษาหนุ่มที่ค่อนข้างหลงตัวเอง เทศนาอย่างฉะฉานและเปี่ยมด้วยพลัง เขานั่งลงอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง อาจารย์นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “เป็นการเทศนาที่ทรงพลัง เรียบเรียงอย่างดีและเร้าอารมณ์ ปัญหาอย่างเดียวคือ พระเจ้าไม่ได้เป็นบุคคลสำคัญในคำพูดของคุณแม้แต่ประโยคเดียว”

อาจารย์ท่านนี้ชี้ให้เห็นปัญหาที่บางครั้งเราทุกคนต้องเผชิญ คือเราอาจพูดราวกับว่าเราเป็นตัวละครหลัก (เน้นว่าเราทำอะไร พูดอะไร) แต่ที่จริงแล้วพระเจ้าทรงเป็นตัวละครหลักในชีวิต เรามักอ้างว่าพระเจ้าทรง “ควบคุม” อยู่ แต่กลับแสดงออกราวกับว่าผลลัพธ์ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเรา

พระคัมภีร์ยืนยันว่าพระเจ้าทรงเป็นบุคคลสำคัญหลักและเป็นกำลังที่แท้จริงในชีวิตของเรา แม้แต่สิ่งที่เราทำตามความจำเป็นด้วยความเชื่อก็ทำ “ในพระนามพระเจ้า” ด้วยฤทธิ์อำนาจของพระผู้เป็นเจ้า (สดด.118:10-11) พระเจ้าทรงมีบทบาทในความรอดของเรา พระเจ้าทรงช่วยกู้เรา พระเจ้าทรงดูแลความต้องการของเรา “การนี้เป็นมาจากพระเจ้า” (ข้อ 23)

ด้วยเหตุนี้ความกดดันจึงหมดไป เราไม่จำเป็นต้องกลัดกลุ้ม เปรียบเทียบทำงานอย่างไม่เต็มใจ หรือเอาแต่วิตกกังวล พระเจ้าทรงควบคุมอยู่ เราแค่ต้องวางใจและเชื่อฟังการทรงนำของพระองค์