หลายปีก่อน เกิดฝนตกระหว่างที่ผมกับเพื่อนกำลังตกปลาตามเขื่อนที่ตัวบีเวอร์สร้างขึ้น เราเข้าไปหลบใต้ต้นแอสเพ็น แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตก เราจึงตัดสินใจยกเลิกแผนและวิ่งกลับไปขึ้นรถ ผมเพิ่งจะเปิดประตูตอนที่ฟ้าผ่าลงต้นแอสเพ็น เปลวไฟฉีกเปลือกไม้และใบไม้ออกจากต้น เหลือไว้เพียงกิ่งก้านที่คุกรุ่น จากนั้นก็เงียบสนิท

พวกเราทั้งกลัวทั้งทึ่ง

หุบเขาในไอดาโฮที่ผมอาศัยมีทั้งฟ้าผ่าและฟ้าแลบ ซึ่งผมชอบแม้จะเกือบโดนกับตัว ผมชอบพลังดิบแรงๆ ของมัน ทั้งสายฟ้าฟาด และเสียงกระหึ่ม สร้างความตกใจและน่าทึ่ง โลกและทุกสิ่งในโลกสั่นและหวั่นไหว จากนั้นก็เป็นความสงบ

ผมชอบฟ้าผ่าและฟ้าแลบเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของพระสุรเสียงของพระเจ้า (โยบ 37:4) ที่ตรัสด้วยฤทธิ์อำนาจยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจต้านทานได้ผ่านพระวจนะของพระองค์ “พระสุรเสียงของพระเจ้าแวบออกมาเป็นเปลวเพลิง…พระเจ้าประทานพระกำลังแก่ประชากรของพระองค์..พระเจ้าทรงอำนวยพระพรแก่ประชากรของพระองค์ให้มีสันติภาพ” (สดด.29:7,11) พระองค์ประทานกำลังให้บากบั่น ให้อดทน ให้มีเมตตา ให้นั่งเงียบๆ ให้ลุกขึ้นและไป ให้ไม่ทำอะไร

ขอให้พระเจ้าแห่งสันติสุขสถิตอยู่กับท่าน