แมตต์มีปัญหาหนักทั้งที่ทำงานและที่บ้าน เขาจึงออกไปเดินเล่นอากาศยามเย็นดูเชิญชวน ผืนฟ้าไร้ขอบเขตเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำหมอกหนาลอยเหนือหนองน้ำ แสงจากดวงดาว ส่งสัญญาณให้ดวงจันทร์ฉายแสง สำหรับแมตต์ ช่วงเวลานั้นมีความล้ำลึกฝ่ายวิญญาณ พระองค์ทรงอยู่ที่นี่ เขาคิด พระเจ้าทรงสถิตที่นี่และพระองค์ทรงจัดการได้

บางคนมองฟ้ายามค่ำและเห็นเพียงธรรมชาติ บางคนเห็นเทพเจ้าที่อยู่ไกลและเย็นชาเหมือนเทพจูปิเตอร์ แต่พระเจ้าผู้ทรง “ประทับเหนือปริมณฑลของแผ่นดินโลก” คือผู้ที่ “ทรงนำบริวารออกมาตามจำนวน เรียกชื่อมันทั้งหมด” (อสย.40:22,26) พระองค์รู้จักสิ่งทรงสร้างอย่างลึกซึ้ง

พระเจ้าพระองค์นี้ถามคนของพระองค์ด้วยว่า “ทำไมจึงพูดว่า ‘ทางของข้าพเจ้าปิดบังไว้จากพระเจ้า และความยุติธรรมอันควรตกแก่ข้าพเจ้านั้น ก็ผ่านพระเจ้าของข้าพเจ้าไปเสีย’” ทรงย้ำเรื่องปัญญาเมื่อแสวงหาพระองค์ “ท่านไม่เคยรู้หรือ ท่านไม่เคยได้ยินหรือ…พระองค์ประทานกำลังแก่คนอ่อนเปลี้ย และแก่ผู้ที่ไม่มีกำลัง พระองค์ทรงเพิ่มแรง” (ข้อ 27-29)

เรามักลืมพระเจ้าได้ง่าย ปัญหาจะไม่หายไปด้วยการออกไปเดินเล่น แต่เราพักสงบและวางใจได้ว่าพระเจ้ากำลังทำตามพระประสงค์อันดีของพระองค์อยู่ พระองค์ตรัสว่า “เราอยู่ที่นี่ เราเข้าใจเจ้า”