ในสวนสาธารณะใกล้บ้านมีเส้นทางที่ผมชอบไปเดินเล่น บนทางช่วงหนึ่งผมสามารถมองเห็นภาพมุมกว้างของหินทรายสีแดงในอุทยานเทพเจ้า (Garden of the Gods) โดยมียอดเขาไพคส์พีคที่สูง 4,300 เมตรเป็นฉากหลัง แต่บางครั้งผมไปเดินโดยเอาแต่ครุ่นคิดถึงปัญหาบางอย่างและก้มหน้ามองทางที่เรียบและกว้าง ถ้าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ผมมักหยุดและพูดเสียงดังว่า “เดวิดเงยหน้าขึ้น”

บทเพลงสดุดีที่รู้จักกันว่าเป็น “บทเพลงใช้แห่ขึ้น” (สดุดี 120-134) ที่คนอิสราเอลใช้ร้องขณะเดินไปเยรูซาเล็มเพื่อเข้าร่วมเทศกาลประจำปีทั้งสามครั้ง สดุดี 121 เริ่มต้นว่า “ข้าพเจ้าเงยหน้าดูภูเขาความอุปถัมภ์ของข้าพเจ้ามาจากไหน” (สดุดี 121:1) และมีคำตอบต่อมาว่า “ความอุปถัมภ์ของข้าพเจ้ามาจากพระเจ้า ผู้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก” (สดุดี 121:2) องค์พระผู้สร้างไม่ได้ทรงอยู่อย่างห่างเหิน แต่ทรงเป็นเพื่อนที่อยู่กับเราและตื่นอยู่เสมอในทุกสถานการณ์ (สดุดี 121:3-7) ทรงนำและปกป้องการเดินทางชีวิตของเรา “ตั้งแต่กาลบัดนี้สืบไปเป็นนิตย์” (สดุดี 121:8)

ตลอดทางชีวิต เราจำเป็นต้องจับจ้องไปที่พระเจ้า ผู้ทรงเป็นความช่วยเหลือของเรา เมื่อเรารู้สึกหนักหนาและท้อถอย ให้เราพูดออกมาดังๆว่า “เงยหน้าขึ้น!”