ผมนึกถึงเกมคาบแอปเปิลเมื่อสมัยยังเด็ก เกมที่ผมต้องถูกมัดมือไขว้หลังแล้วพยายามกัดแอปเปิลที่ลอยน้ำอยู่โดยห้ามใช้มือ ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่ชวนอึดอัด และทำให้ผมนึกถึงความสำคัญอย่างยิ่งยวดของมือ เราทานอาหารด้วยมือ ทักทายกัน และใช้มือทำทุกอย่างที่ล้วนแล้วแต่สำคัญต่อการดำรงชีพของเรา

เมื่อผมอ่านพระธรรมสดุดี 46:10 ผมพบว่าน่าสนใจที่พระเจ้าตรัสว่า “จงนิ่งเสียและรู้เถอะว่าเราคือพระเจ้า” คำว่า “นิ่งเสีย” ในภาษาฮีบรูหมายถึง “เลิกดิ้นรน” หรือแปลตรงตัวว่า “ให้เอามือวางไว้ข้างตัว” ซึ่งดูเผินๆ เหมือนจะเป็นคำแนะนำที่เสี่ยง เพราะสัญชาติญาณแรกของเรายามเผชิญปัญหา คือ เราจะยื่นมือเข้าไปควบคุมสถานการณ์เพื่อให้เกิดผลดีต่อเรา พระเจ้ากำลังบอกกับเราว่า “เอามือออกไป ให้เราจัดการกับปัญหาของเจ้า และจงวางใจเพราะผลลัพธ์นั้นอยู่ในมือของเรา”

แต่การเอามือออกและให้พระเจ้าเป็นผู้กระทำการ อาจทำให้เรารู้สึกอ่อนแอ นอกเสียจากเราจะเชื่อว่า แท้จริงแล้วพระเจ้า “ทรงเป็นที่ลี้ภัยและเป็นกำ‌ลังของข้าพระองค์ทั้งหลาย เป็นความช่วยเหลือที่พร้อมอยู่ในยามยากลำ‌บาก” (สดุดี.46:1) และ “พระเจ้าจอมโยธาสถิตกับเราทั้งหลายพระเจ้าของยาโคบทรงเป็นที่ลี้ภัยของเรา” (สดุดี 46:7) ท่ามกลางปัญหา เราสามารถพักสงบในการทรงปกป้องดูแลของพระเจ้า