หลังจากนักเรียนมัธยมปลายกลุ่มหนึ่งกลับจากการไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าขณะเดินทางไปทำพันธกิจมิชชั่น นักเรียนคนหนึ่งไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถามเหตุผล เขาตอบว่า การเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าทำให้เขานึกถึงสิ่งที่เกิดกับเขาเมื่อสิบปีก่อน

เด็กหนุ่มคนนี้เคยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าในประเทศอื่น เขาจำได้ว่ามีคนมาเยี่ยมเขากับเพื่อนๆ เหมือนอย่างนักเรียนกลุ่มนี้ แล้วก็จากไป บางครั้งก็มีคนหวนกลับมา และมารับเด็กไปเลี้ยง แต่ทุกครั้งที่เขาเป็นคนที่ไม่ถูกรับไป เขาอดสงสัยไม่ได้ว่า เขามีอะไรผิดปกติหรือ

เมื่อวัยรุ่นกลุ่มนี้ไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าแล้วจากมา ความรู้สึกเก่าๆ เหล่านั้นก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง ดังนั้น เพื่อนๆ ในกลุ่มจึงอธิษฐานเผื่อเขา และขอบคุณพระเจ้าที่มีผู้หญิงคนหนึ่ง (แม่ใหม่ของเขา) มาเลือกรับเขาไปเลี้ยงเป็นลูก มันเป็นการกระทำอันน่ายกย่องซึ่งเกิดจากความรักที่มอบความหวังให้กับเด็กชายคนหนึ่ง

ทั่วโลกมีเด็กที่ต่างก็ต้องการรู้ว่าพระเจ้าทรงรักเขา (มัทธิว 18:4-5; มาระโก 10:13-16; ยากอบ 1:27) แน่นอนว่าเราไม่สามารถรับเลี้ยงหรือไปเยี่ยมเด็กทุกคนได้ และไม่มีใครคาดหวังให้เราทำเช่นนั้น แต่เราสามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้ เช่น ให้การสนับสนุน ให้กำลังใจ สอน อธิษฐานเผื่อ เมื่อเรารักเด็กๆในโลกนี้ เราก็กำลังถวายเกียรติพระบิดาผู้ทรงรับเราเข้าในครอบครัวของพระองค์ (กาลาเทีย 4:4-7) – JDB