เมื่อตอนลูกของเรายังเล็ก การพาลูกไปหาหมอ เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ ห้องรอพบหมอเต็มไปด้วยของให้เด็กเล่น และมีนิตยสารเด็กที่ผมอ่านให้ลูกฟังได้ มาถึงขั้นตอนนี้ยังคงไม่มีปัญหา แต่ทันทีที่ผมอุ้มลูกขึ้นมา เพื่อจะพาเข้าไปหาหมอ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความสนุกกลายเป็นน้ำตา เมื่อพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมเข็มฉีดยา ยิ่งเธอเดินเข้ามาใกล้ ลูกก็จะยิ่งกอดคอผมไว้แน่น เพื่อให้ผมปลอบใจ และหวังให้ผมช่วย โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้น ก็เพื่อประโยชน์ของพวกเขาเอง

บางครั้งในโลกที่กำลังล่มสลายนี้ เราอาจก้าวออกจากสันติสุขและความสงบ เข้าสู่วงล้อมของปัญหาอันเจ็บปวด เราจึงถามว่า “ฉันจะทำอย่างไร” เราอาจกลัวและสงสัยว่า ทำไมพระเจ้าจึงอนุญาตให้เกิดสิ่งนี้กับเรา หรือเราอาจเชื่อวางใจว่าท่ามกลางปัญหานี้ พระเจ้าทรงกำลังทำบางสิ่ง ที่สุดท้ายแล้วก็เพื่อสวัสดิภาพของเรา แม้จะเจ็บปวด แต่เราจะผ่านไปได้เมื่อระลึกถึงพระวจนะ ที่ผู้เขียนสดุดีเขียนไว้ว่า “เมื่อข้าพระองค์กลัว ข้าพระองค์วางใจในพระองค์” (สดุดี 56:3)

ยิ่งปัญหาหนักเท่าไร เราก็ควรทำแบบที่ลูกๆ ของผมทำ คือยึดเกาะพระองค์ไว้ให้แน่น วางใจในพระองค์ ความรักของพระองค์ไม่มีวันสูญสิ้น