ตอนที่ลูกของเรายังเล็ก ผมมักอธิษฐานกับพวกเขาหลังจากที่ห่มผ้าให้ลูกแล้ว ก่อนอธิษฐานบางครั้งผมจะนั่งลงที่ขอบเตียงและคุยกับพวกเขา ผมจำได้ว่าเคยบอกลิบบี้ลูกสาวของผมว่า “ถ้าพ่อเอาเด็ก 4 ขวบทั้งโลกมาเข้าแถวเรียงกันได้ พ่อก็จะเดินหาลูก หลังจากเดินครบทั้งแถวแล้ว พ่อก็จะเลือกลูกมาเป็นลูกสาวของพ่อ” ซึ่งทำให้ลิบบี้ยิ้มกว้าง เพราะเธอรู้ว่าเธอเป็นคนพิเศษ

ถ้าเพียงแค่นี้ก็ทำให้เธอยิ้มได้ ลองคิดถึงพระคุณของพระเจ้าผู้ทรงสร้างจักรวาล ผู้ “ได้ทรงเลือกท่านไว้ตั้งแต่เดิมให้ถึงที่รอด” (2 เธสะโลนิกา 2:13) พระองค์ทรงปรารถนาที่จะตั้งคุณให้เป็นของพระองค์ก่อนกาลเวลาจะอุบัติขึ้นเสียอีก นี่คือเหตุผลที่พระคัมภีร์มักใช้ภาพการรับเป็นบุตร เพื่อสื่อความจริงอันอัศจรรย์ว่า พระองค์เป็นผู้เลือกเรา ไม่ใช่เพราะความดีหรือความเหมาะสมของเราเอง

นี่เป็นข่าวที่น่าตื่นเต้น เราเป็น “ผู้เป็นที่รักขององค์พระผู้เป็นเจ้า” (2 เธสะโลนิกา 2:13) และได้รับสิทธิประโยชน์ในการเป็นครอบครัวของพระองค์ ความจริงอันดีเลิศนี้ควรทำให้ชีวิตเราเต็มไปด้วยความถ่อมและความรู้สึกขอบคุณ “ขอให้องค์พระเยซูคริสตเจ้าของเรา และพระบิดาเจ้าของเรา ผู้ทรงรักเรา…ทรงชูใจและตั้งใจของท่านไว้ให้มั่นคง ในการกระทำและในวาจาอันดีทุกอย่าง” (2 เธสะโลนิกา 2:16-17)