ควบคุมลิ้น
ในหนังสือประจิมยามค่ำ (West with the Night) ผู้เขียน เบอริล มาร์คแฮมผู้เขียนเล่าถึงแคมซิสแคน ม้าหนุ่มที่อยู่ไม่สุขซึ่งเธอได้รับมอบหมายให้ฝึก แคมซิสแคนและเบอริลถือเป็นมวยถูกคู่ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีใดในการฝึกก็ไม่เคยทำให้เจ้าม้าอวดดีตัวนี้เชื่องได้ ยกเว้นแค่ครั้งเดียวที่เธอเอาชนะความดื้อดึงของมันได้
จากปากของทารก
หลังจากได้ดูทีวี โอล่าวัยสิบขวบใช้กิ่งไม้แทนไมโครโฟนเลียนแบบนักเทศน์ มิเชลตัดสินใจให้โอกาสวีโอล่าได้ “เทศนา” ในการประกาศในหมู่บ้าน วีโอล่าตอบรับ มิเชลซึ่งเป็นมิชชันนารีในซูดานใต้บันทึกว่า “ผู้คนพากันตะลึง...เด็กหญิงที่ถูกทอดทิ้งยืนต่อหน้าพวกเขาด้วยสิทธิอำนาจในฐานะลูกสาวของกษัตริย์เหนือกษัตริย์ บอกเล่าความจริงแห่งแผ่นดินของพระเจ้าอย่างมีพลัง ผู้คนครึ่งหนึ่งเดินออกมาข้างหน้าเพื่อต้อนรับพระเยซู” (มิเชลเพอร์รี่, ใบหน้าของความรัก)
ผู้ซ่อมอารมณ์
ขณะที่รอรถไฟ ความคิดแง่ลบเกิดขึ้นเหมือนคนที่กำลังต่อคิวขึ้นรถไฟความเครียดเรื่องหนี้ คำพูดไม่ดีของคนอื่น การเห็นคนในครอบครัวเผชิญอยุติธรรมแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้ เมื่อรถไฟมาถึง อารมณ์ฉันแย่มาก
คำอธิษฐานกับเลื่อยยนต์
ฉันนับถือจิตใจอันกล้าหาญของป้าแกลดี้ของฉัน แม้บางครั้งความกล้าของท่านจะทําให้ฉันเป็นห่วง ความเป็นห่วงเกิดจากข่าวคราว ที่ท่านส่งมาทางอีเมลว่า “เมื่อวานป้าตัดต้นวอลนัท”
ความอิ่มใจที่สุด
ขณะที่เราแจกขนมให้เด็กๆ ที่มาเรียนรวีวารศึกษา เราสังเกตเห็นเด็กชายคนหนึ่งที่กินขนมของตัวเองอย่างตะกละ แล้วก็ยังกินขนมที่เหลือของเพื่อนร่วมโต๊ะ แม้ฉันให้ข้าวโพดคั่วไปอีกถุงหนึ่ง เขาก็ยังไม่พอใจ เราที่เป็นผู้นำ อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าทำไมเด็กคนนี้จึงหิวโหยนัก
การพิพากษาที่บกพร่อง
ฉันมักตัดสินผู้คนที่ก้มดูโทรศัพท์ขณะเดินตามถนน ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่ารถอาจชน ฉันถามตัวเองว่า พวกเขาไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเองเลยหรือ แต่แล้วในวันหนึ่ง ขณะกำลังข้ามถนนแล้วจะเดินเข้าซอย ฉันง่วนอยู่กับข้อความในโทรศัพท์จนไม่เห็นว่ามีรถแล่นมาทางซ้ายมือ ยังดีที่คนขับมองเห็นและหยุดรถกะทันหัน แต่ฉันรู้สึกอาย นิ้วที่ฉันเคยชี้ต่อว่าคนอื่นได้ย้อนกลับมาที่ตัวฉันเอง ฉันตัดสินคนอื่น แล้วก็ทำเสียเอง
คำแนะนำจากพ่อ
หลังจากที่ฉันถูกให้ออกจากงานบรรณาธิการ ฉันก็อธิษฐานของานใหม่ แต่หลายสัปดาห์ผ่านไป เมื่อความพยายามขอให้คนแนะนำงานให้และส่งใบสมัครงานไปดูเหมือนไร้ผล ฉันก็เริ่มไม่พอใจและประท้วงพระเจ้าที่ไม่ตอบคำอธิษฐาน ฉันถามพระองค์ว่า “พระองค์ไม่รู้หรือว่างานสำคัญสำหรับฉันขนาดไหน”
ชุมชนใหม่
ไมจา ลูกสาววัยห้าขวบของแคร์รี่เพื่อนของฉันมีวิธีเล่นที่น่าสนใจ เธอชอบหยิบตุ๊กตาจากหลายๆ กลุ่มมารวมกันสร้างเป็นกลุ่มใหม่ ในโลกจินตนาการของเธอ ทุกอย่างเข้ากันได้ ตุ๊กตาคือคนของเธอ เธอเชื่อว่าตุ๊กตาเหล่านี้มีความสุขที่สุดเมื่ออยู่ด้วยกัน แม้จะมีรูปร่างและขนาดต่างกัน
เมื่อส่วนหนึ่งเจ็บ ทั้งหมดก็เจ็บ
เมื่อเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งขอลาป่วย ทุกคนเป็นห่วง หลังจากไปหาหมอและนอนพัก 1 วัน เขากลับมาทำงานและเล่าถึงที่มาของความเจ็บป่วยคือนิ่วที่ไต เขาขอก้อนนิ่วกลับมาเป็นที่ระลึกด้วย ทำให้ฉันคิดถึงตอนที่เป็นนิ่วในถุงน้ำดีเมื่อหลายปีก่อน เป็นความเจ็บปวดที่แสนทรมาน
