ถึงคราวของความงดงาม

เช้าวันหนึ่งของเดือนมกราคม ฉันตื่นขึ้นมาและหวังว่าจะเห็นภูมิทัศน์อันทึบทึมในช่วงกลางฤดูหนาวซึ่งดำเนินมาหลายสัปดาห์แล้ว ทั้งหญ้าสีน้ำตาลอ่อนที่โผล่พ้นผืนหิมะ ท้องฟ้าขมุกขมัว และต้นไม้ที่เหลือแต่กิ่ง มีสิ่งที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นชั่วข้ามคืน น้ำค้างแข็งได้ปกคลุมทุกสิ่งไว้ ภูมิทัศน์ที่ไร้ชีวิตชีวาและน่าหดหู่กลายเป็นฉากอันสวยงามต้องแสงอาทิตย์และทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจ

บางครั้งเราต้องมองปัญหาโดยอาศัยจินต-นาการ เราจึงจะเกิดความเชื่อ เราคาดว่าความเจ็บปวด ความกลัวและสิ้นหวังจะมาทักทายเราทุกเช้า เรามองข้ามความเป็นไปได้ที่จะได้พบกับสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้คาดหวังการฟื้นตัว การเติบโต หรือชัยชนะผ่านฤทธิ์อำนาจของพระเจ้า แต่พระคัมภีร์กล่าวว่า พระเจ้าคือผู้ที่ช่วยเหลือเราให้ผ่านพ้นความยากลำบาก ทรงซ่อมแซมหัวใจที่แตกสลายและปลดปล่อยผู้คนจากพันธนาการ ทรงปลอบประโลมใจผู้เศร้าโศกโดย “ประทานมาลัยแทนขี้เถ้าให้เขา น้ำมันแห่งความยินดีแทนการไว้ทุกข์ ผ้าห่มแห่งการสรรเสริญแทนจิตใจที่ท้อถอย” (อสย.61:3)

พระเจ้าไม่เพียงต้องการชูใจเรายามที่มีปัญหา แต่พระองค์ทรงเป็นความหวังของเรายามที่เราเผชิญการทดลอง แม้ต้องรอจนกว่าจะได้ไปสวรรค์จึงจะพ้นทุกข์ แต่พระเจ้าอยู่กับเรา หนุนใจเรา และให้เราได้พบพระองค์อยู่บ่อยๆ ขณะที่เราเดินไปบนทางชีวิต ให้เราได้เข้าใจคำพูดของเซนต์ออกัสตินที่ว่า “ในบาดแผลที่ลึกที่สุดของข้า ข้าได้เห็นสง่าราศีของพระองค์มาถึงข้าพระองค์” - JBS

ตั้งใจเต็มที่

เทคโนโลยีปัจจุบันดูจะเรียกร้องความสนใจจากเราอยู่ตลอด “ความมหัศจรรย์” ของอินเทอร์เน็ตยุคใหม่ ทำให้เราเข้าถึงความรู้ที่มนุษยชาติรวบรวมไว้ได้อย่างน่าทึ่ง แต่การเข้าถึงเทคโนโลยีเหล่านี้บ่อยๆทำให้หลายคนต้องสูญเสียบางอย่าง

ลินดา สโตนนักเขียนได้บัญญัติวลีว่า “การแบ่งความสนใจให้ตลอดเวลา” คือความรู้สึกในยุคใหม่ที่เรามักอยากรู้ตลอดเวลาว่ามีอะไรเกิดขึ้น “รอบตัว” เราจะได้ไม่พลาดอะไรไป ฟังดูเหมือนจะนำไปสู่โรควิตกกังวลเรื้อรัง แต่เป็นอย่างนั้นจริงๆ

แม้อัครทูตเปาโลจะต่อสู้กับความกังวลที่เกิดจากสาเหตุอื่น แต่ท่านรู้ว่าจิตวิญญาณของเราต้องแสวงหาสันติสุขในพระเจ้า ด้วยเหตุนี้ ในจดหมายที่ท่านเขียนถึงผู้เชื่อใหม่ที่ต้องอดทนต่อการข่มเหง (1 ธส.2:14) เปาโลจึงลงท้ายจดหมายด้วยการหนุนใจว่า “จงชื่นบานอยู่เสมอ จงอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอ จงขอบพระคุณในทุกกรณี” (5:16-18)

การอธิษฐาน “อย่างสม่ำเสมอ” อาจฟังดูแล้วเป็นไปได้ยาก แต่เราดูโทรศัพท์ของเราบ่อยแค่ไหน เราน่าจะเปลี่ยนพฤติกรรมให้เป็นการพูดคุยกับพระเจ้าบ่อยๆแทน

ที่สำคัญกว่านั้น เราน่าจะเปลี่ยนความอยาก “รู้” ทุกสิ่งตลอดเวลา ให้เป็นการพักสงบด้วยใจอธิษฐานต่อพระพักตร์ของพระเจ้าอยู่เสมอ เมื่อเราพึ่งพาองค์พระวิญญาณ เราจะได้เรียนรู้การให้ความสนใจทั้งหมดกับพระบิดาในสวรรค์ตลอดเวลาที่เราดำเนินชีวิตแต่ละวัน - ARH