เมื่อฉันทำความสะอาดบ้านเพื่อจัดงาน ฉันรู้สึกหมดกำลังใจเพราะคิดว่าแขกที่มาคงเห็นแต่จุดที่ไม่สะอาด ซึ่งทำให้คิดถึงคำถามเชิงปรัชญาและจิตวิญญาณว่า ทำไมคนเราถึงเห็นสิ่งผิดได้เร็วกว่าสิ่งที่ถูก เราจดจำความหยาบคายได้ดีกว่าความปรานี อาชญากรรมได้รับความสนใจมากกว่าความเอื้อเฟื้อ และความหายนะดึงความสนใจของเราได้เร็วกว่าความงดงามที่อยู่รอบตัว

แล้วฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันทำอย่างนั้นกับพระเจำเหมือนกัน ฉันสนใจแต่สิ่งที่พระองค์ยังไม่ได้ทรงทำ มากกว่าสิ่งที่พระองค์ทรงทำแล้ว สนใจสิ่งที่ไม่มีมากกวำสิ่งที่มี สิ่งที่พระองค์ยังไม่ทรงแก้มากกว่าหลายสิ่งที่พระองค์ได้ทรงแก้ไขให้แล้ว

เมื่อฉันอ่านพระธรรมโยบ ฉันก็รู้ว่าพระเจ้าไม่ได้ทรงพอพระทัยเรื่องนี้ หลังจากร่ำรวยมาหลายปี โยบก็เผชิญหายนะมากมาย ซึ่งกลายเป็นจุดสนใจของชีวิตและหัวข้อสนทนาในทันที ท้ายที่สุดพระเจ้าก็ทรงเข้ามาและถามคำถามยากๆ เพื่อเตือนโยบให้รำลึกถึงฤทธิ์อำนาจของพระองค์และทุกสิ่งที่โยบไม่รู้และไม่เห็น (โยบ 38-40)

เมื่อใดก็ตามที่ฉันเริ่มจดจ่อสิ่งที่เป็นลบ ฉันหวังว่าฉันจะหยุดแล้วคิดถึงชีวิตของโยบ และมองเห็นสิ่งอัศจรรย์ทั้งสิ้นที่พระเจ้าได้ทรงทำและยังคงทรงทำเรื่อยไป