หลักคำสอนเวสต์มินสเตอร์กล่าวไว้ว่า “เป้าหมายสูงสุดของมนุษย์คือการสรรเสริญและชื่นชมยินดีในพระเจ้าตลอดไป” พระคัมภีร์หลายตอนเรียกร้องให้เราสำนึกในพระคุณ และเทิดทูนพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์ด้วยความชื่นชมยินดี เมื่อเราถวายเกียรติแด่พระเจ้าเราก็กำลังยกย่องว่าพระองค์ทรงเป็นแหล่งแห่งความดีงามทั้งปวง

เมื่อเราสรรเสริญพระเจ้าจากใจ เราจะพบว่าตัวเราอยู่ในสภาวะชื่นชมยินดี ตามที่เราถูกสร้างมา เช่นเดียวกับที่ความงดงามของตะวันลับขอบฟ้า หรือฉากท้องทุ่งอันสงบสุข ชี้ถึงความยิ่งใหญ่ของพระผู้สร้าง การนมัสการนำเราเข้าสู่ความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณอันลึกซึ้งกับพระองค์ ผู้เขียนสดุดีกล่าวไว้ว่า “พระเจ้านั้นยิ่งใหญ่ และสมควรจะสรรเสริญอย่างยิ่ง…พระเจ้าทรงสถิตใกล้ทุกคนที่ร้องทูลพระองค์” (สดุดี 145:3,18)

พระเจ้าไม่จำเป็นต้องมีคำสรรเสริญของเรา แต่เราจำเป็นต้องสรรเสริญพระองค์ การมีพระองค์ทรงสถิตอยู่ด้วย ทำให้เราได้ดื่มด่ำความสุขแห่งความรักอันไม่มีที่สิ้นสุดของพระองค์ และยินดีในพระองค์ผู้ทรงไถ่และช่วยกู้เรา ผู้เขียนสดุดีกล่าวไว้ว่า “ต่อพระพักตร์พระองค์มีความชื่นบานอย่างเปี่ยมล้น ในพระหัตถ์ขวาของพระองค์มีความเพลิดเพลินอยู่เป็นนิตย์” (สดุดี 16:11)