เมื่อวันก่อน เพื่อนคนหนึ่งเรียกให้ผมแวะฟังเรื่องที่น่าตื่นเต้น และใช้เวลา 10 นาทีอธิบายถึงการเดินครั้งแรกของหลานชายวัย 1 ขวบของเธอ เขาเดินได้แล้ว ผมมานึกทีหลังว่าถ้ามีคนได้ยินสิ่งที่เราคุยกันคงจะคิดว่าเราประหลาด คนส่วนมากก็เดินได้กันทั้งนั้น จะสำคัญอะไรนักหรือ

ผมรู้สึกสะดุดใจขึ้นมาว่า วัยเด็กมีความพิเศษบางอย่างที่จะหายไปจากชีวิตเมื่อเราโตขึ้น เมื่อคิดถึงความเอ็นดูของเราต่อเด็กๆ ผมยิ่งรู้สึกซาบซึ้งที่พระเจ้าทรงใช้ภาพของ “เด็ก” เพื่ออธิบายถึงความสัมพันธ์ของเรากับพระองค์ พระคัมภีร์ใหม่บันทึกไว้ว่าเราคือบุตรของพระเจ้ามีศักดิ์และสิทธิ์เป็นทายาทของพระองค์ (รม.8:16-17) พระเยซู (พระบุตร “องค์เดียว” ของพระเจ้า) เสด็จมาเพื่อที่เราจะถูกรับเป็นลูกชายและลูกสาวในครอบครัวของพระเจ้า

ผมจินตนาการว่าพระเจ้าทรงมองดูแต่ละย่างก้าวใน “การเดิน” ฝ่ายวิญญาณของผมด้วยความตื่นเต้นแบบที่พ่อแม่มองดูลูกเริ่มหัดเดิน

บางทีในที่สุดเมื่อความลับของจักรวาลถูกเปิดเผย เราอาจได้รู้ถึงเหตุผลของการเฝ้าดูเด็กๆ เติบโต บางทีพระเจ้าอาจประทานช่วงเวลาเหล่านี้เพื่อให้เราตื่นตัวต่อความรักของพระองค์ หากเทียบกับความรักบริบูรณ์นั้น ประสบการณ์ที่เรามีบนโลกนี้ก็เป็นแค่เศษเสี้ยวเดียว