เพื่อนคนหนึ่งส่งแก้วน้ำทรงสูงให้ฉันแล้วบอกให้ถือไว้ ยิ่งถือไว้นาน แก้วนั้นก็ดูเหมือนจะยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายแขนฉันก็ล้าจนต้องวางแก้วลง เพื่อนคนนั้นบอกว่า “เขาได้เรียนรู้ว่าความกังวลก็เหมือนการถือแก้วน้ำนั้น ยิ่งกังวลเรื่องใดนานเท่าไร ความกลัวก็ยิ่งทำให้หนักใจมากขึ้นเท่านั้น”

กษัตริย์ดาวิดรู้จักความกลัวดี ชีวิตของท่านต้องพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ อับซาโลมบุตรชายแย่งชิงความจงรักภักดีของประชาชนชาวอิสราเอลไปจากท่านและพยายามยึดบัลลังก์เป็นของตนเอง ดาวิดไม่รู้เลยว่าใครที่ยังจงรักภักดีหรือใครที่ต่อต้านท่านบ้าง ดูเหมือนทางเลือกเดียวของท่านคือการหนี ท่านตรัสกับคนรับใช้ว่า “จงรีบไป เกรงว่าเขาจะตามเราทันโดยเร็วและนำเหตุร้ายมาถึงเรา และทำลายกรุงนี้เสียด้วยคมดาบ” (2 ซามูเอล 15:14)

ในบทเพลงสดุดีที่คาดว่าดาวิดน่าจะเป็นผู้ประพันธ์ขณะกำลังหนีเอาชีวิตรอด เขียนไว้ว่า “ข้าพระองค์ร้องทูลพระเจ้า และพระองค์ตรัสตอบข้าพระองค์จากภูเขาอันบริสุทธิ์ของพระองค์” (สดุดี 3:4) ท่ามกลางความกลัวดาวิดจ้องมองที่พระเจ้า พระเจ้าทรงสำแดงพระคุณแก่ท่าน และทำให้ท่านได้กลับคืนบัลลังก์

มีความกังวลมากมายที่ทำให้เราอ่อนล้า แต่เมื่อเรายอมปล่อยมันไว้ในพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระเจ้า พระองค์จะช่วยให้เราผ่านการทดลองไปได้ – AMC