ไม่นานมานี้ขณะที่ค้นหาชื่อเพื่อนๆ ที่จบโรงเรียนพระคริสตธรรมรุ่นเดียวกัน ผมพบว่ามีเพื่อนผมหลายคนเสียชีวิตไปแล้ว ซึ่งเป็นข้อเตือนใจที่น่าคิดเกี่ยวกับชีวิตที่แสนสั้นของมนุษย์ กำหนดปีของเราคือประมาณเจ็ดสิบ และเราก็จากไป (สดุดี 90:10) กวีชาวอิสราเอลพูดถูก เราเป็นแต่แขกที่ผ่านไปและผู้อาศัยเท่านั้น(สดุดี 39:12)

ความไม่ยืนยาวของชีวิตทำให้เราคิดถึง “บั้นปลาย” ของเราเอง โดยการนับวันและตระหนักว่าวันเวลานั้นสั้นมาก (สดุดี 39:4) ความรู้สึกเช่นนี้ยิ่งทวีขึ้น เมื่อเราใกล้จะถึงบั้นปลายของชีวิต โลกนี้ไม่ใช่บ้านของเรา เราเป็นเพียงแขกที่ผ่านไปและผู้อาศัยเท่านั้น

กระนั้น เราไม่ได้เดินทางไปเพียงลำพัง เราเป็นแขกและผู้อาศัยที่ดำเนินไปกับพระเจ้า (สดุดี 39:12) เราจึงไม่ต้องวุ่นวายใจ หวาดกลัว หรือกังวลกับการเดินทางมากนัก เราเดินผ่านโลกนี้ไปสู่โลกหน้าพร้อมกับพระบิดาผู้ทรงรักเรา ผู้ทรงเป็นเพื่อนร่วมทางและผู้นำทางของเรา เราเป็นเพียงแขกในโลกนี้ แต่เราไม่ได้เดินทางเพียงลำพัง (สดุดี 73:23-24) เรามีพระองค์ผู้ตรัสว่า “เราจะอยู่กับเจ้าทั้งหลายเสมอไป” (มัทธิว 28:20)

เราอาจจะไม่ได้เห็นพ่อแม่ คู่สมรส และเพื่อนๆ แต่เรารู้ได้ว่าพระเจ้าทรงเดินอยู่เคียงข้างเราเสมอ มีสุภาษิตโบราณกล่าวไว้ว่า “เพื่อนร่วมทางที่ดีจะทำให้หนทางสะดวกสบายขึ้น” – DHR