ขณะที่แกลดิส ไอล์เวิร์ดทำงานเป็นหญิงรับใช้อยู่ในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษเมื่อต้นศตวรรษที่ 20 เธอใฝ่ฝันและตั้งใจว่าจะไปเป็นมิชชันนารีที่ประเทศจีน แต่เมื่อถูกปฏิเสธจากองค์การมิชชันนารีคริสเตียนแห่งหนึ่งว่าเธอ “ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ” เธอจึงตัดสินใจที่จะไปด้วยตนเอง ขณะนั้นเธออายุ 28 ปี เธอนำเงินเก็บสะสมของเธอไปซื้อตั๋วเที่ยวเดียวเพื่อไปยังเหยียนเฉิง หมู่บ้านห่างไกลในประเทศจีน ที่นั่นแกลดิสได้ตั้งโรงแรมเล็กๆ สำหรับกองคาราวานพ่อค้า ทำให้เธอได้แบ่งปันเรื่องราวจากพระคัมภีร์ แกลดิสรับใช้พระเจ้าในหมู่บ้านอื่นๆ จนเป็นที่รู้จักในชื่อจีนว่า “ไอเหว่ยเต๋อ” แปลว่า “ผู้ทรงคุณธรรม”

เปาโลก็ได้เผยแพร่พระกิตติคุณไปยังดินแดนห่างไกลเช่นกัน ท่านถ่อมใจยอมเป็นผู้รับใช้เพื่อจะช่วยเหลือผู้อื่น (2 คร.11:16-29) ท่านได้เขียนเกี่ยวกับการรับใช้ไว้ว่า “เราไม่ได้ประกาศตัวเราเองแต่ได้ประกาศพระเยซูคริสต์ว่าทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าและประกาศตัวเราเองเป็นทาสของท่านทั้งหลายเพราะเห็นแก่พระเยซู” (2 โครินธ์ 4:5)

ไม่ใช่เราทุกคนที่ได้รับการทรงเรียกให้พบกับความยากลำบากขณะประกาศข่าวประเสริฐในดินแดนห่างไกล แต่เราทุกคนที่เป็นผู้รับใช้ของพระเจ้ามีหน้าที่เล่าเรื่องของพระเยซูคริสต์ให้กับผู้คนรอบข้างเราฟัง นี่เป็นสิทธิพิเศษที่เราจะได้ช่วยเหลือเพื่อนบ้าน เพื่อนฝูง และญาติพี่น้องของเราขอพระเจ้าประทานโอกาสให้เราได้รับใช้และเล่าเรื่องของพระเยซูผู้ทรงสละพระองค์เองเพื่อเรา – HDF