เรียนรู้ที่จะวางใจ
ตอนเป็นวัยรุ่น บางครั้งผมท้าทายแม่ เวลาที่ท่านพยายามหนุนใจให้ผมมีความเชื่อ แม่จะบอกว่า “วางใจพระเจ้านะ พระองค์จะดูแลลูก” แต่ผมเถียงกลับว่า “ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกแม่! พระเจ้าช่วยคนที่ช่วยตัวเอง!”
คำอธิษฐานที่ชี้ทางกลับบ้าน
คำอธิษฐานหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้เมื่อยังเล็กคือ “เมื่อเราล้มตัวลงนอน ขอพระเจ้าคุ้มครองจิตวิญญาณของเรา...” พ่อแม่สอนผมและผมนำมาสอนลูกๆ ตอนพวกเขายังเล็ก ตอนเป็นเด็กผมรู้สึกอบอุ่นใจมากเมื่อได้ฝากชีวิตไว้ในพระหัตถ์ด้วยการอธิษฐานก่อนนอน
ของขวัญแห่งเวลา
ผมตรงเข้าไปในสำนักงานไปรษณีย์อย่างเร่งรีบ ผมมีหลายอย่างที่วางแผนไว้ว่าจะต้องทำ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นแถวรอยาวมาถึงประตู “เร็วเข้าสิ” ผมพึมพำตาเหลือบมองดูนาฬิกา
ที่ลี้ภัยพายุ
สมัยที่ผมอยู่ที่โอคลาโฮมา ผมมีเพื่อนนัก “ล่า” ทอร์นาโด จอห์นเฝ้าระวังติดตามพายุโดยใช้วิทยุติดต่อกับนักล่าคนอื่นๆ และเรดาร์ท้องถิ่น เขาพยายามอยู่ห่างให้ปลอดภัย เมื่อเฝ้าดูทางที่พายุเคลื่อนไปทำลายล้างเพื่อจะแจ้งให้ผู้คนที่อยู่ในเส้นทางพายุทราบ หากมีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน
ประกาศการพึ่งพา
แม่ของลอร่ากำลังต่อสู้กับโรคมะเร็ง เช้าวันหนึ่งลอร่ากับเพื่อนอธิษฐานเผื่อแม่ เพื่อนของลอร่าซึ่งพิการเพราะโรคทางสมองมาหลายปีอธิษฐานว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงทำทุกอย่างเพื่อข้าพระองค์ ขอทรงทำทุกอย่างเพื่อแม่ของลอร่าด้วย”
ความรักที่ถ่อมใจ
เมื่อเบนจามิน แฟรงคลินยังหนุ่ม เขาเขียนคุณลักษณะ 12 ประการที่เขาอยากจะมีในชีวิตนี้และได้ให้เพื่อนคนหนึ่งดู เพื่อนของเขาเพิ่ม “ความถ่อมใจ” เข้าไป แฟรงคลินชอบความคิดนั้นและได้เพิ่มวิธีพัฒนาคุณลักษณะเหล่านั้นลงไปด้วย ข้อหนึ่งที่แฟรงคลินคิดเกี่ยวกับความถ่อมใจคือ ดูพระเยซูเป็นตัวอย่าง
ปี “ขบเคี้ยว”
เมื่อเร็วๆ นี้ ภรรยาได้ให้สุนัขพันธุ์ลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์กับผมตัวหนึ่งชื่อแม็กซ์ วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังอยู่ที่โต๊ะทำงานโดยมีเจ้าแม็กซ์วนเวียนอยู่ใกล้ๆ ผมก็ได้ยินเสียงกระดาษขาด ผมหันหลังไปดูและพบใบหน้าที่สำนึกผิดของเจ้าหมาน้อย ซึ่งมีหนังสือกางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับหน้ากระดาษคาอยู่ที่ปาก
ผิดคำ
ไม่นานมานี้ผมส่งข้อความทางโทรศัพท์ให้ภรรยาโดยใช้เสียงพูดสั่งให้พิมพ์ข้อความ ผมกำลังออกจากบ้านจะไปรับเธอกลับจากที่ทำงานและจะส่งข้อความว่า “ป้าแก่จะให้ไปรับที่ไหน”
ปรารถนาพระเจ้า
วันหนึ่งลูกสาวผมมาเยี่ยมพร้อมหลานชายวัยหนึ่งขวบ ผมกำลังจะออกจากบ้านไปทำธุระ แต่ทันทีที่ผมออกจากห้อง หลานชายก็ร้องไห้ เป็นอย่างนี้สองครั้ง ทุกครั้ง ผมกลับเข้าไปอยู่กับหลานสักพัก พอจะเดินออกจากห้องเป็นครั้งที่สาม ปากของเขาก็เริ่มสั่น จนลูกสาวผมบอกว่า “พ่อคะ พาเขาไปด้วยสิ”
