คล้องอยู่ในความรัก
เดือนมิถุนายนปี 2015 เทศบาลนครปารีส รื้อถอนแม่กุญแจน้ำหนัก 45 ตันออกจากสะพานคนข้ามปงเดซาร์ คู่รักจำนวนมากแสดงความรักโดยการสลักชื่อย่อลงบนแม่กุญแจ ล็อคไว้กับราวสะพาน และขว้างลูกกุญแจลงแม่น้ำแซน
ชื่อเสียงกับความถ่อม
พวกเราหลายคนหมกมุ่นกับชื่อเสียง ไม่ว่าจะเป็นของตัวเองหรือการติดตามรายละเอียดชีวิตคนดัง งานหนังสือหรือภาพยนตร์นานาชาติการออกรายการสัมภาษณ์ทางทีวี จำนวนผู้ติดตามในทวิตเตอร์นับล้าน
หนังสือดื่มได้
ด้วยเหตุที่น้ำดื่มสะอาดเป็นสิ่งที่หายากในบางพื้นที่ในโลก องค์กรวอเตอร์ อีส ไลฟ์จึงได้พัฒนาอุปกรณ์พิเศษที่เรียกว่า “หนังสือดื่มได้” แผ่นกระดาษในหนังสือถูกเคลือบด้วยอนุภาคนาโนซิลเวอร์ที่ กรองแบคทีเรียอันตรายได้ถึงเกือบ 99.9% แต่ละแผ่นที่ฉีกออกมาสามารถนำไปใช้กรองน้ำและกรองซ้ำได้มากถึง 100 ลิตรในราคาแค่แผ่นละหกสลึง
ไปจัดเตรียม
ขณะที่เรามองดูร่างของพ่อสามีในพิธีบรรจุศพ ลูกชายคนหนึ่งสอดค้อนของพ่อไว้ในมือของท่าน หลายปีต่อมาเมื่อแม่สามีของฉันเสียชีวิต ลูกคนหนึ่งก็สอดไม้นิตติ้งคู่หนึ่งไว้ใต้นิ้วของท่าน การกระทำอันใส่ใจนี้นำการปลอบประโลมมาสู่เรา เมื่อเราหวนรำลึกว่าทั้งสองท่านใช้อุปกรณ์เหล่านี้บ่อยแค่ไหนขณะยังมีชีวิตอยู่
จดจำได้...
เรื่องยากเรื่องหนึ่งเมื่อแก่ตัวลง คือความกลัวโรคสมองเสื่อมและการสูญเสียความจำระยะสั้น แต่ดร.เบนจามิน มาสท์ผู้เชี่ยวชาญโรคอัลไซเมอร์ ได้ให้กำลังใจว่าสมองคนไข้มักจะ “ผ่านการใช้งานมานาน” และ “มีความเคยชิน” ซึ่งพวกเขาได้ยินบทเพลงชีวิตคริสเตียนเก่าแก่และสามารถร้องตามได้ทุกคำ เขาแนะนำว่าวินัยฝ่ายวิญญาณ เช่น การอ่านพระคัมภีร์ การอธิษฐานและการร้องเพลงนมัสการจะทำให้ความจริง “ฝังแน่น” ในสมองของเรา และพร้อมให้เราเข้าถึงได้เมื่อต้องการ
ความอ่อนแอที่มองเห็นได้
หลังจากผ่านการผ่าตัดไหล่มาหลายสัปดาห์ ฉันรู้สึกกลัว ที่ผ่านมาฉันสบายใจที่ได้ใช้ผ้าคล้องแขน แต่ตอนนี้หมอบอกให้ฉันเลิกใช้ ฉันเห็นมีข้อความเขียนไว้ว่า “ในขั้นนี้ การใช้ผ้าคล้องแขนไม่มีประโยชน์อะไรอีก นอกจากจะใช้บ่งบอกถึงความอ่อนแอในสถานการณ์ที่นอกเหนือการควบคุม”
คุณมีคุณค่า
วันหนึ่งที่อากาศร้อนทางตะวันตกของรัฐเท็กซัส หลานสาวชื่อ เวเนีย เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนถือป้ายอยู่ข้างสัญญาณไฟจราจร เธอขับรถเข้าไปใกล้และพยายามอ่านข้อความบนป้าย คิดว่าคงขอบริจาคอาหารหรือเงิน แต่เธอต้องประหลาดใจที่ได้เห็นคำสามคำคือ “คุณมีคุณค่า”
เริ่มต้นใหม่
ตอนเป็นเด็ก หนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันชอบคือ แอนน์แห่งกรีนเกเบิ้ลส์โดยลูซี่ มอด มอนต์โกเมอรี่ มีตอนหนึ่งที่น่าขบขันเมื่อแอนน์ตัวน้อยเผลอใส่ยาโรคผิวหนังแทนวานิลลาลงไปในเค้กที่เธอทำหลังจากนั้น เธอร้องบอกมาริลลา ผู้ดูแลหน้าดุอย่างมีหวังว่า “แค่คิดถึงพรุ่งนี้ว่าเป็นวันใหม่ที่ยังไม่มีอะไรผิดพลาด ก็รู้สึกดีแล้วนะคะ”
ดูแลตัวเอง
หลังจากสามีผ่าตัดหัวใจ ฉันนอนเฝ้าไข้อย่างกระวนกระวายทั้งคืน ช่วงสายฉันนึกได้ว่ามีนัดตัดผม “ต้องโทรไปยกเลิก” ฉันพูดพลางเอามือสางผมยุ่งๆ
