จงนิ่งเสีย!
ลองนึกภาพพ่อหรือแม่ที่อยู่ตรงหน้าเด็ก นิ้วชี้แตะจมูกและปากพร้อมทำเสียง “จุ๊ๆ” เบาๆ ด้วยความรัก ท่าทางและคำนี้มีไว้ปลอบโยนเด็กเล็กที่งอแงเพราะความผิดหวัง ไม่สบายตัวหรือเจ็บปวด ภาพแบบนี้เหมือนกันทั่วโลกในทุกยุคสมัยและเราต่างเคยให้หรือได้รับการแสดงความรักแบบนี้มาแล้ว ผมนึกถึงภาพนี้เมื่อผมใคร่ครวญสดุดี 131:2
คำทูลขอของชายตาบอด
เมื่อหลายปีก่อน เพื่อนร่วมทางของผมสังเกตเห็นว่าผมต้องพยายามเพ่งมองวัตถุที่อยู่ไกล และสิ่งที่เขาทำหลังจากนั้นเป็นสิ่งที่ง่ายแต่เปลี่ยนชีวิตผม เขาถอดแว่นออกและพูดว่า “ลองใส่ดู” พอผมใส่แว่น ภาพที่เบลอกลับชัดขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ในที่สุดผมก็ไปวัดสายตาและตัดแว่นเพื่อแก้ปัญหาเรื่องการมองเห็น
มองที่พระเยซูอีกครั้ง!
เมื่อพูดถึงคนที่ซื่อสัตย์คงไม่พ้นคุณจัสติส ท่านซื่อสัตย์ต่อคู่สมรส ทุ่มเทกับงานพนักงานไปรษณีย์ ทุกวันอาทิตย์ท่านจะยืนประจำตำแหน่งในฐานะผู้นำคริสตจักรของเรา ไม่นานมานี้ผมไปเยี่ยมคริสตจักรที่ผมไปสมัยเด็ก สิ่งที่แขวนอยู่เหนือเปียโนคือระฆังใบเดิมที่คุณจัสติสสั่นเตือนเราว่าชั่วโมงศึกษาพระคัมภีร์กำลังจะจบ ระฆังใบนั้นยังคงอยู่แม้เวลาล่วงเลย และแม้คุณจัสติสจะไปอยู่กับพระเจ้าหลายปีแล้ว แต่ความสัตย์ซื่ออันเป็นมรดกจากท่านก็ยังคงอยู่
ลบล้างให้ทุกคน
ไลนัส แวน เพลท์ เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ “ไลนัส” ตัวละครหลักในการ์ตูนเรื่องพีนัทส์ เขาฉลาด มีไหวพริบ แต่ไม่มั่นคง ไลนัสถือผ้าห่มอุ่นใจติดตัวเสมอ เราเข้าใจได้ เราเองก็มีความกลัวและไม่มั่นคงเช่นกัน
ความอุปถัมภ์ของข้า!
คณะประสานเสียงบรู๊คลินเทเบอร์นาเคิล นำพระพรสู่ผู้คนผ่านเพลงนมัสการฟื้นฟูมาหลายทศวรรษ เพลงหนึ่งคือเพลง “ความอุปถัมภ์ของข้า” จากสดุดี 121
ท่านนี้เป็นผู้ใดหนอ
"เก็บทุกอย่างลงจากโต๊ะให้หมด แล้วหยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมา” ตอนผมเป็นนักเรียน ประโยคน่ากลัวนี้บอกว่า “เวลาสอบ” มาถึงแล้ว
ในมาระโก 4 พระเยซูทรงเริ่มต้นวันด้วยการสอนที่ริมทะเล (ข้อ 1) และสิ้นสุดวันด้วยบททดสอบบนเรือ เรือที่พระเยซูทรงใช้ยืนสั่งสอน พาพระเยซูและสาวกส่วนหนึ่งข้ามไปอีกฟากหนึ่งของทะเล ระหว่างทาง (พระเยซูเหนื่อยจนบรรทมหลับอยู่ท้ายเรือ) พวกเขาเผชิญกับพายุใหญ่ (ข้อ 37) สาวกที่เปียกโชกไปทั้งตัวปลุกพระเยซูให้ตื่น โดยพูดว่า “อาจารย์เจ้าข้า ข้าพเจ้าทั้งหลายกำลังจะจมอยู่แล้ว ท่านไม่เป็นห่วงบ้างหรือ” (ข้อ 38) และแล้วพระองค์ผู้ที่ทรงสั่งสอนฝูงชนว่า “จงฟังเถิด” เมื่อเช้านี้ (ข้อ 3) ได้ตรัสถ้อยคำ ง่ายๆ แต่ทรงพลังสั่งลมพายุว่า “จงสงบเงียบซิ” (ข้อ 39)
ลมเชื่อฟังพระองค์และเหล่าสาวกที่พากันตื่นกลัวต่างแสดงความประหลาดใจด้วยคำพูดที่ว่า “ท่านนี้เป็นผู้ใดหนอ” (ข้อ 41) ซึ่งเป็นคำถามที่ดี แต่สาวกคงต้องใช้เวลาระยะหนึ่งกว่าจะมาถึงบทสรุปที่ถูกต้องและจากใจจริงว่าทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า ประสบการณ์และการตั้งคำถามที่จริงใจ ซื่อตรงและเปิดใจนั้น ทำให้เราเห็นตรงกันว่า พระองค์ไม่เพียงเป็นครูที่เราต้องเชื่อฟัง แต่ยังทรงเป็นพระเจ้าที่เราต้องนมัสการด้วย
