แบ่งปันเบอร์เกอร์
ลีเกย์สบีค จากองค์การคอมแพสชั่นนานาชาติ เล่าถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เดินทางไปดินแดนห่างไกล เพื่อเยี่ยมเด็กซึ่งเธอรับอุปการะ เธอพาเด็กคนนั้น ซึ่งมีความเป็นอยู่ที่แร้นแค้นไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหาร
ต้นไม้แห่งรัก
ต้นหลิวเกลียวยืนตระหง่านเฝ้าสวนหลังบ้านของเรามากว่า 20 ปี และให้ร่มเงาแก่ลูกทั้งสี่คนของผมเวลาเล่นกันที่สนาม อีกทั้งเป็นบ้านหมู่กระรอก แต่เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง มันไม่ยอมตื่นจากการหลับใหลในช่วงฤดูหนาว เราจึงต้องโค่นมันทิ้ง
เริ่มต้นที่เรา
สิ่งที่ผมเรียกว่าเมลโน้ต คือข้อคิดที่เมลิสสาลูกสาวของผมเขียนไว้ในพระคัมภีร์ของเธอ เพื่อช่วยในการนำพระคำไปใช้ในการดำเนินชีวิต ในมัทธิว 7 เธอตีกรอบรอบข้อ 1 และ 2 ที่พูดถึงการไม่ตัดสินผู้อื่น เพราะถ้า “ท่านจะตวงให้เขาด้วยทะนานอันใดพระเจ้าจะได้ทรงตวงให้ท่านด้วยทะนานอันนั้น” ข้างๆ มีเมลโน้ตที่เขียนว่า “มองดูสิ่งที่ตัวเองทำก่อนไปมองดูคนอื่น”
ตามทัน
ศิษยาภิบาลคนหนึ่งเล่าเรื่องของตนลงในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นว่า ท่านถามชายสูงอายุคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จัก “คุณเคยทำงานที่บริษัทนี้หรือ” ศิษยาภิบาลถามพร้อมออกชื่อบริษัท “ใช่แล้ว” ชายคนนั้นตอบ อาจารย์ท่านนี้บอกต่อว่า ตอนที่ท่านเป็นเด็ก สายเคเบิลของบริษัทนี้พาดผ่านที่ดินพ่อแม่ของท่าน “บ้านอยู่ที่ไหน” ชายคนนั้นถาม เมื่ออาจารย์ตอบไป เขากล่าวว่า “ผมจำที่ตรงนั้นได้ ผมเหนื่อยมากกับการต้องไปคอยตั้งป้ายเตือนให้ระวังสายเคเบิล เพราะเด็กๆ แถวนั้นชอบไปล้มป้ายลงมา” เมื่อศิษยาภิบาลหน้าแดงด้วยความอาย เขาก็ถามว่า “คุณคือคนหนึ่งในเด็กพวกนั้นใช่ไหม” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใช่
ทำให้เชื่อง
มนุษย์เรียนรู้วิธีการทำให้สัตว์ป่าเชื่องได้ ไม่ว่าจะเป็นหมูจิ๋วเวียดนามหรือหมาป่าไซบีเรีย หลายคนสนุกกับการสอนลิงให้ “แสดง” ในหนังโฆษณา หรือฝึกกวางให้กินอาหารจากมือ เช่นเดียวกับที่อัครทูตยากอบเขียนไว้ว่า “เพราะสัตว์เดียรัจฉานทุกชนิด ทั้งนก สัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ในทะเลก็เลี้ยงให้เชื่องได้ และมนุษย์ก็ได้เลี้ยงให้เชื่องแล้ว” (ยก.3:7)
สาวน้อยในเสื้อคลุมสีเหลือง
ผมสะดุดตากับเสื้อคลุมสีเหลืองสดใสของเธอและทวีความสนใจขึ้นอย่างรวดเร็วในตัวนักศึกษาปีหนึ่งผู้น่ารักที่ไว้ผมยาวสีน้ำตาล ไม่ช้าผมก็ทำใจกล้าเข้าไปขัดจังหวะซูในขณะที่เธอกำลังเดินอ่านจดหมายจากหนุ่มคนหนึ่งระหว่างทางกลับบ้าน ผมเก้ๆกังๆ ขอนัดเธอ และประหลาดใจที่เธอตอบตกลง
ลากเลื่อนและอธิษฐาน
เวลาหิมะตกในมิชิแกน ผมมักจะไปรับหลานๆ มาเล่นเลื่อนหิมะพลาสติกกันที่สนามหลังบ้านของเรา เราไถลลงเนินด้วยเลื่อนพลาสติกโดยใช้เวลาประมาณ 10 วินาที แล้วก็ปีนกลับขึ้นไปใหม่
ออกมาจากความมืด
ผมไม่ทราบว่าความสิ้นหวังในเรื่องใด ที่เกาะกุมจิตใจอาสาฟ ผู้เขียนสดุดี 77 แต่ผมเคยได้ยิน และเคยคร่ำครวญแบบเดียวกันตลอด 12 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่ผมสูญเสียลูกสาว ผู้ที่เคยสูญเสียบุคคลที่รักเช่นเดียวกับผม ได้แบ่งปันความรู้สึกเสียใจดังนี้
ข้ารับการไถ่
วันหนึ่งแอนไปเยี่ยมสามีของเธอที่โรงพยาบาล และได้พูดคุยกับผู้ดูแล ปกติแอนชอบชวนผู้อื่นพูดคุยในทุกที่ที่เธอไป และพยายามหาทางประกาศเรื่องพระเยซู แอนถามผู้ดูแลคนนั้นว่าเขารู้หรือไม่ว่าเขาอยากทำอะไรในอนาคต เมื่อเขาตอบว่าเขาไม่แน่ใจ แอนจึงได้แนะนำว่าสิ่งสำคัญคือ เขาต้องรู้จักพระเจ้าเสียก่อน เพื่อพระองค์จะทรงช่วยเขาตัดสินใจได้ ผู้ดูแลคนนั้นจึงถลกแขนเสื้อให้เห็นรอยสักที่เขียนไว้บนแขนว่า “ข้ารับการไถ่”
