ชี้ให้เห็นและบอกให้รู้

หากคุณสมัครเรียนวิชาการเขียน หรือเข้าร่วมงานสัมมนานักเขียน คุณน่าจะได้ยินประโยคนี้ที่ว่า “จงชี้ให้เห็น อย่าเพียงแค่บอกให้รู้” หรือพูดได้อีกอย่างหนึ่งว่าจง “แสดง” ให้ผู้อ่านของคุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าเพียงแค่บอกให้รู้เท่านั้น อย่าบอกให้ผู้อ่านรู้ว่าคุณทำอะไร แต่จงบรรยายสิ่งที่คุณทำ

สาวกจอมโลเล

ประชามติช่างเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็ว ขณะที่พระเยซูเสด็จเข้าสู่กรุงเยรูซาเล็มเพื่อร่วมฉลองเทศกาลปัสกา พระองค์ทรงได้รับการต้อนรับจากฝูงชนที่โห่ร้องยกย่องพระองค์เป็นกษัตริย์ (ยน.12:13) แต่ไม่ทันถึงสิ้นสัปดาห์ฝูงชนกลุ่มเดียวกันนี้กลับร้องให้ตรึงพระองค์ที่กางเขน (ยน.19:15)

สิ่งที่เราเป็น

ฉันเติบโตมาในเมืองเล็กๆ ไม่มีคนมีชื่อเสียงไม่มีถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถ ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก แต่ฉันขอบคุณพระเจ้าอยู่เสมอที่เติบโตมาท่ามกลางความสงบและเรียบง่าย

เราวางใจในพระองค์ได้

ฉันรู้น้อยมากเรื่องการกดขี่ข่มเหง ฉันไม่เคยถูกคุกคามสวัสดิภาพเพราะเหตุที่ฉันเชื่อหรือพูดออกไป ความ “รู้” อันเล็กน้อยของฉันในเรื่องนี้มาจากการอ่านและฟัง แต่สำหรับพี่น้องหญิงชายมากมายทั่วโลกไม่ใช่เช่นนั้น มีบางคนที่ชีวิตตกอยู่ในอันตรายทุกวัน เพียงเพราะพวกเขารักพระเยซูและต้องการให้ผู้อื่นมารู้จักพระองค์ด้วย

มีการข่มเหงอีกแบบหนึ่งที่อาจไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต แต่ก็ทำให้หัวใจสลาย คือการข่มเหงจากคนในครอบครัวที่ไม่ได้เป็นคริสเตียน เมื่อคนที่เรารักพูดจาเยาะเย้ยความเชื่อและความรักที่เรามีต่อพระเจ้าว่าเป็นเรื่องตลกขบขัน เราย่อมรู้สึกถูกปฏิเสธและไม่มีใครรัก

เปาโลเตือนผู้เชื่อว่า การติดตามพระเยซูจะทำให้เราถูกข่มเหง “แท้จริงบรรดาคนที่ปรารถนาจะดำเนินชีวิตตามทางของพระเจ้า ในพระเยซูคริสต์จะถูกกดขี่ข่มเหง” (2 ทธ.3:12) และเรารู้ว่าบางครั้งคนที่ปฏิเสธเราคือคนที่เรารัก (มธ.10:34-36) แต่เมื่อคนที่เรารักปฏิเสธพระเจ้าที่เรารัก เราจะรู้สึกราวกับว่าเขากำลังปฏิเสธตัวเรา

พระเจ้าบอกให้เราอธิษฐานเผื่อผู้ที่ข่มเหงเรา (มธ.5:44) ซึ่งไม่ได้หมายความเฉพาะคนแปลกหน้าที่เกลียดชังเราเท่านั้น พระเจ้าสามารถประทานพระคุณให้เราอดทนผ่านการข่มเหงได้ แม้กระทั่งในเวลาที่การข่มเหงนั้นมาจากคนที่เรารัก - JAL