เร่งรีบและรอคอย

“เราจะใช้เวลาว่างทั้งหมดของเราทำอะไร” ความคิดนี้คือใจความหลักของบทความที่ตีพิมพ์ในปี 1930 โดยนักเศรษฐศาสตร์ จอห์นเมย์นาร์ด เคนส์ เขาเขียนในบทความว่า ภายในเวลาหนึ่งร้อยปี ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและเศรษฐกิจจะทำให้มนุษย์มาถึงจุดที่เราจะทำงานเพียงสามชั่วโมงต่อวันและ 15 ชั่วโมงต่อสัปดาห์

ผ่านไปกว่า 90 ปีแล้วนับจากที่เคนส์เผยแพร่บทความอันโด่งดังของเขา แต่แทนที่เทคโนโลยีจะทำให้เรามีเวลาว่างมากขึ้นกลับทำให้เรายุ่งกว่าเดิม มีสิ่งที่ต้องทำทั้งวัน แม้สิ่งที่ต้องทำทุกวันอย่างการเดินทางและการเตรียมอาหารจะใช้เวลาน้อยลง แต่เราก็ยังคงเร่งรีบ

หนึ่งในเหตุการณ์ประทับใจจากชีวิตของดาวิดแสดงให้เราเห็นถึงวิธีการดำเนินชีวิตอย่างมั่นคงท่ามกลางความเร่งรีบของชีวิต เมื่อดาวิดหลบหนีกษัตริย์ซาอูล [ที่พยายามจะประหารท่าน]ท่านทูลถามพระราชาเมืองโมอับว่า “ขอโปรดให้บิดามารดาของข้าพเจ้ามาอยู่กับพระองค์เถิด จนกว่าข้าพเจ้าจะทราบว่าพระเจ้าจะทรงกระทำประการใดเพื่อข้าพเจ้า” (1 ซมอ.22:3) ดาวิดมีสิ่งที่ต้องทำมากมาย ท่านพยายามหลีกหนีการไล่ล่าเอาชีวิตของซาอูลทั้งยังต้องดูแลครอบครัวด้วย แต่กระนั้นในความเร่งรีบ ท่านยังใช้เวลาเพื่อรอคอยพระเจ้า

เมื่อย่างก้าวอันเร่งรีบของชีวิตท่วมท้นอยู่เหนือเรา เราสามารถวางใจในพระองค์ผู้ทรงรักษาเราไว้ในศานติภาพอันสมบูรณ์ (อสย.26:3) ถ้อยคำของดาวิดสรุปเรื่องนี้ได้อย่างดีว่า “จงเข้มแข็ง และให้จิตใจของท่านกล้าหาญเถิด เออ จงรอคอยพระเจ้า” (สดด.27:14)

ความเมตตาในความตรงไปตรงมา

“เพื่อนเอ๋ย บางครั้งคุณก็ดูเป็นคนดีเกินกว่าที่คุณเป็นจริงๆ”

คำพูดเหล่านั้นเปล่งออกมาพร้อมกับการมองจ้องตรงมาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน หากนั่นมาจากคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทและพี่เลี้ยงผู้ซึ่งผมให้คุณค่าอย่างมากในจิตวินิจฉัยของเขา ความรู้สึกของผมคงถูกทำร้าย แต่ผมกลับสะดุ้งและหัวเราะไปพร้อมๆกันโดยรู้ว่าขณะที่คำพูดนั้น “เจ็บปวด” แต่เขาก็พูดถูก บางครั้งเมื่อผมพูดถึงความเชื่อของผม ผมก็ใช้ศัพท์เข้าใจยากที่ฟังดูไม่เป็นธรรมชาติ ซึ่งทำให้รู้สึกว่าผมไม่จริงใจ เพื่อนของผมรักและพยายามช่วยให้ผมแบ่งปันสิ่งที่ผมเชื่ออย่างแท้จริงได้อย่างมีประสิทธิผลกับผู้อื่น เมื่อมองย้อนกลับไป ผมเห็นว่านี่เป็นคำแนะนำที่ดีที่สุดที่ผมเคยได้รับ

“บาดแผลที่มิตรทำก็สุจริต” ซาโลมอนเขียนอย่างรอบรู้ “แต่การจุบของศัตรูนั้นมากเกินความจริง” (สภษ.27:6) ความเข้าใจลึกซึ้งของเพื่อนผมแสดงให้เห็นถึงความจริงของคำเตือนสตินั้น ผมรู้สึกขอบคุณที่เขาห่วงใยมากพอที่จะบอกสิ่งที่ผมจำเป็นต้องได้ยิน แม้เขารู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับ บางครั้งเมื่อมีคนบอกแต่ในสิ่งที่เขาคิดว่าคุณอยากได้ยิน นั่นไม่มีประโยชน์ เพราะมันอาจขัดขวางคุณไม่ให้เติบโตและพัฒนาไปในทางที่จำเป็นต่อชีวิต

ความตรงไปตรงมาอาจเป็นความเมตตาได้ เมื่อวัดจากความรักที่จริงใจและอ่อนน้อม ขอพระเจ้าประทานปัญญาแก่เราที่จะรับและถ่ายทอดได้อย่างเหมาะสม และสะท้อนถึงพระทัยที่ห่วงใยของพระองค์

กดปุ่มหยุดเพื่ออธิษฐาน

น้ำจากหัวดับเพลิงท่วมถนนและผมมองเห็นโอกาสเมื่อหัวดับเพลิงพ่นน้ำใส่ถนน รถข้างหน้าผมหลายคันโดนน้ำกระเด็นใส่ และผมคิดว่านี่เป็นวิธีล้างรถฟรีที่ยอดเยี่ยม! รถของผมไม่ได้ล้างมาเป็นเดือนจนฝุ่นจับหนา ผมจึงหักรถให้โดนน้ำเต็มๆ

แคร็ก!
มันเกิดขึ้นเร็วมาก แดดที่ส่องลงมาบนรถสีดำของผมในเช้านั้นทำให้กระจกและภายในรถร้อน แต่น้ำจากหัวดับเพลิงเย็นจัด ทันทีที่ความเย็นกระทบกระจกหน้ารถที่ร้อนระอุ เกิดรอยร้าวเหมือนสายฟ้าฟาดจากบนลงล่าง การล้างรถ “ฟรี” ของผมจบลงด้วยการเสียเงินจำนวนมาก

ถ้าเพียงแต่ผม “กดปุ่มหยุด” ก่อนเพื่อครุ่นคิดหรืออธิษฐาน เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นไหม ชนอิสราเอลเคยทำเช่นนั้นเมื่ออยู่ภายใต้สถานการณ์ที่หนักหนายิ่งกว่า พระเจ้าทรงสัญญาว่าจะช่วยพวกเขาขับไล่ชนชาติอื่นออกไปเมื่อพวกเขาเข้าสู่ดินแดนที่พระองค์จะประทานให้ (ยชว.3:10) เพื่อพวกเขาจะไม่ถูกล่อลวงโดยพวกพระเทียมเท็จ (ฉธบ.20:16-18) แต่หนึ่งในชนชาติเหล่านั้นเห็นชัยชนะของอิสราเอล จึงใช้ขนมปังขึ้นรามาหลอกลวงคนอิสราเอลให้เชื่อว่าพวกเขามาจากประเทศที่ไกลมาก “ฝ่ายคนเหล่านั้นก็รับเสบียงของเขาบ้าง แต่หาได้ทูลขอการแนะนำจากพระเจ้าไม่ และโยชูวาก็กระทำสัญญาศานติภาพกับเขา” (ยชว.9:14-15) โดยไม่รู้ตัวว่าได้ละเลยคำแนะนำของพระเจ้า

เมื่อเราพึ่งพาคำอธิษฐานเป็นสิ่งแรกไม่ใช่สิ่งสุดท้าย เราได้ให้การทรงนำ พระปัญญา และพระพรของพระเจ้ามาอยู่กับเรา ขอพระองค์ทรงช่วยให้เรานึกถึงการ “กดปุ่มหยุด” ในวันนี้

เดินผ่านพระพร

ในปี 1799 คอนราด รี้ด ในวัยสิบสองขวบพบก้อนหินขนาดใหญ่ส่องประกายระยิบระยับในลำธารที่ไหลผ่านฟาร์มเล็กๆของครอบครัวเขาในนอร์ทแคโรไลน่า เขานำมันกลับมาบ้านให้พ่อซึ่งเป็นชาวนาอพยพที่ยากจนดู พ่อไม่รู้ค่าของหินนั้นและใช้มันเป็นที่ดันประตู พวกเขาเดินผ่านหินก้อนนั้นไปมาอยู่หลายปี

ต่อมา ก้อนหินของคอนราดซึ่งแท้จริงแล้วเป็นก้อนทองคำหนักกว่าเจ็ดกิโลกรัมไปสะดุดตาช่างทำอัญมณีท้องถิ่นเข้า หลังจากนั้นไม่นานครอบครัวรี้ดจึงร่ำรวยขึ้น และที่ดินของพวกเขากลายเป็นแหล่งขุดทองแห่งแรกในยุคตื่นทองของสหรัฐอเมริกา

บางครั้งเราเดินเลยผ่านพระพรไปเพราะจดจ่ออยู่กับแผนการและวิธีการของเราเอง พระเจ้าทรงประกาศอิสรภาพแก่อิสราเอลอีกครั้งหนึ่งหลังจากพวกเขาถูกเนรเทศให้ไปบาบิโลนเพราะไม่เชื่อฟังพระองค์ พระองค์ยังเตือนด้วยว่าพวกเขาพลาดอะไรไป ทรงตรัสว่า “เราคือพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า ผู้สั่งสอนเจ้าเพื่อประโยชน์ของเจ้า ผู้นำเจ้าในทางที่ควรเจ้าจะไป โอ ถ้าเจ้าได้เชื่อฟังบัญญัติของเราแล้ว ความสุขสมบูรณ์ของเจ้าจะเป็นเหมือนแม่น้ำ และความชอบธรรมของเจ้าจะเป็นเหมือนคลื่นทะเล” จากนั้นพระเจ้าทรงหนุนน้ำใจให้พวกเขาติดตามพระองค์ออกจากวิถีแบบเก่าสู่ชีวิตใหม่ว่า “จงไปเสียจากบาบิโลน...จงประกาศข้อนี้ด้วยโห่ร้องชื่นบาน” (อสย.48:17-18, 20)

การออกจากบาบิโลน ทั้งในสมัยก่อนและอาจจะในสมัยนี้นั้นหมายถึงการออกจากวิถีแห่งบาป และ “กลับบ้าน” มาหาพระเจ้าผู้ทรงปรารถนากระทำสิ่งดีเพื่อเรา ถ้าเราเชื่อฟังและติดตามพระองค์

อุ้มชูด้วยความรัก

หลานชายวัยสี่ขวบนั่งอยู่บนตักและลูบศีรษะที่ล้านของผม เขาพยายามทำความเข้าใจอย่างตั้งใจ “คุณปู่ เกิดอะไรขึ้นกับผมของคุณปู่ครับ” เขาถาม “โอ้” ผมหัวเราะ “มันร่วงไปตามกาลเวลา” สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด “แย่จัง” เขาตอบ “ผมจะแบ่งผมของผมให้กับคุณปู่นะครับ”

ผมยิ้มให้กับความรักของเขาและดึงตัวเขาเข้ามากอด ต่อมาเมื่อผมคิดย้อนไปถึงความรักที่เขามอบให้ในช่วงเวลาที่น่าจดจำนั้น มันทำให้ผมคิดถึงความรักที่ยิ่งใหญ่และไม่เห็นแก่ตัวของพระเจ้า

จี. เค. เชสเตอร์ตันเขียนไว้ว่า “พวกเราได้ทำบาปและแก่ตัวลง และพระบิดาของเราทรงอ่อนเยาว์กว่าพวกเรา” สิ่งที่เขาเขียนหมายความว่า “องค์ผู้ดำรงอยู่ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์” (ดนล.7:9 TNCV) นั้นทรงไร้มลทินจากความเสื่อมทรามของความบาป พระเจ้าทรงเป็นอยู่นิรันดร์ และทรงรักเรามากด้วยความรักที่ไม่เคยเสื่อมคลายหรือจืดจางลง พระองค์ทรงเต็มพระทัยและทรงสามารถที่จะทำให้พระสัญญาที่มีต่อประชากรของพระองค์สำเร็จได้ ในอิสยาห์ 46 กล่าวว่า “จนกระทั่งเจ้าแก่ เราก็คือพระองค์นั้น เราจะอุ้มเจ้าจนเจ้าถึงผมหงอก เราได้สร้าง เราจะชูไว้ เราจะอุ้มและเราจะช่วยให้รอด” (ข้อ 4)

ในห้าข้อถัดมาพระองค์ทรงอธิบายว่า “เราเป็นพระเจ้า และไม่มีอื่นใดเหมือนเรา” (ข้อ 9) พระเจ้าผู้ทรงพระนามว่า “เราเป็น” (อพย.3:14) ทรงรักเราอย่างลึกซึ้งจนกระทั่งยอมสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนเพื่อแบกรับโทษบาปทั้งหมดของเรา เพื่อที่เราจะสามารถกลับมาหาพระองค์และได้รับการปลดปล่อย และนมัสการพระองค์ด้วยใจขอบพระคุณตลอดไป!

ทำทุกช่วงเวลาให้มีค่า

เข็มนาฬิกาพกที่หยุดเดินในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยนอร์ธแคโรไลน่าบอกเล่าเรื่องราวที่น่าหวาดกลัว มันระบุถึงช่วงเวลาที่ถูกต้อง (8:19 กับ 56 วินาที) ที่ อิไลช่า มิทเชลเจ้าของนาฬิกาได้ลื่นล้มและเสียชีวิตที่น้ำตกในเทือกเขาแอปพาเลเชี่ยนในเช้าของวันที่ 27 มิถุนายน 1857

มิทเชลผู้เป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยกำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อปกป้องคำกล่าวอ้าง(ที่ถูกต้อง)ของตนว่า ยอดเขาที่เขาอยู่นี้เป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในภาคตะวันออกของมิสซิสซิปปี้ ซึ่งปัจจุบันมีชื่อเรียกตามชื่อของเขาว่ายอดเขามิทเชล สุสานของมิทเชลตั้งอยู่ที่จุดสูงสุดของยอดเขาไม่ไกลจากจุดที่เขาลื่นล้ม

ขณะที่ผมขึ้นไปบนยอดเขาเมื่อเร็วๆนี้ ผมไตร่ตรองถึงเรื่องราวของมิทเชลและภาวะที่ต้องตายของตัวผมเอง กับการที่เราทุกคนมีเวลาที่จำกัด และผมใคร่ครวญพระดำรัสของพระเยซูเกี่ยวกับการทรงเสด็จกลับมาที่พระองค์ตรัสกับเหล่าสาวกบนภูเขามะกอกเทศว่า “เหตุฉะนั้นท่านทั้งหลายจงเตรียมพร้อมไว้ เพราะในโมงที่ท่านไม่คิดไม่ฝันนั้น บุตรมนุษย์จะเสด็จมา” (มธ.24:44)

พระเยซูทรงบอกอย่างชัดเจนว่า ไม่มีใครรู้ว่าพระองค์จะเสด็จกลับมาและสถาปนาแผ่นดินอันเป็นนิรันดร์ของพระองค์เมื่อไร หรือพระองค์จะเรียกเราให้ละจากโลกนี้ไปหาพระองค์เมื่อไร แต่พระองค์บอกพวกเราให้เตรียมพร้อม และ “เฝ้าระวัง” (ข้อ 42)

ติ๊ก...ต้อก...“กลไกนาฬิกา” ของชีวิตเราแต่ละคนยังคงเดินอยู่ แต่จะอีกนานเท่าใด ขอให้เราใช้ชีวิตในเวลานี้ด้วยความรักกับองค์พระผู้ไถ่ผู้ทรงพระเมตตา ให้เรารอคอยและทำงานเพื่อพระองค์

เครื่องหมายพยาน

“เห็นนี่ไหม” ช่างนาฬิกาส่องไฟฉายเล็กๆของเขาไปยังเครื่องหมายที่สลักไว้หยาบๆด้านในนาฬิกาของคุณปู่ที่เขากำลังซ่อมอยู่ในบ้านของเรา “ช่างซ่อมคนหนึ่งได้สลักเอาไว้ตรงนั้นเกือบศตวรรษมาแล้ว” เขากล่าว “มันเรียกว่า ‘เครื่องหมายพยาน’ และมันช่วยให้ผมรู้วิธีตั้งกลไก”

ก่อนยุคของการทำบันทึกเกี่ยวกับวิชาช่างและคู่มือการซ่อมนั้น “เครื่องหมายพยาน” ถูกนำมาใช้เพื่อช่วยให้ช่างซ่อมในอนาคตจัดวางชิ้นส่วนของเครื่องจักรได้อย่างแม่นยำ มันเป็นมากกว่าเครื่องช่วยจำที่ช่วยประหยัดเวลา เครื่องหมายเหล่านี้มักจะถูกทำทิ้งไว้เป็นเหมือนความกรุณาให้กับคนที่จะมาทำงานถัดไป

พระคัมภีร์หนุนใจ​เรา​ให้​ทิ้ง “เครื่องหมาย​พยาน” ไว้ในขณะที่เรา​ทำ​งาน​เพื่อ​พระเจ้า​โดยการ​รับใช้​ผู้​อื่น​ใน​โลก​ที่แตกสลายนี้ อัครสาวกเปาโลเขียนถึงคริสตจักรในกรุงโรมว่า “เราทุกคนจงกระทำให้เพื่อนบ้านพอใจ เพื่อนำประโยชน์และการพัฒนามาให้เขา” (รม.15:2) นี่เป็นแบบอย่างของพระเจ้า “แห่งความเพียรและความชูใจ” (ข้อ 5) สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการเป็นพลเมืองดีทั้งของโลกนี้และของสวรรค์

“เครื่องหมายพยาน” ของเราอาจดูเหมือนเป็นสิ่งเล็กน้อย แต่เครื่องหมายนี้สามารถสร้างความแตกต่างที่สำคัญมากในชีวิตของบางคนได้ คำพูดที่หนุนจิตชูใจ เงินที่มอบเป็นของขวัญแก่ผู้ขัดสน และหูที่รับฟัง เหล่านี้ล้วนเป็นความกรุณาที่ส่งผลกระทบอันยั่งยืน ขอพระเจ้าทรงช่วยที่คุณจะทำเครื่องหมายเพื่อพระองค์ในชีวิตของใครบางคนในวันนี้!

กำลังใจในพระเจ้า

ในปี 1925 แลงสตัน ฮิวจ์นักเขียนผู้ทะเยอทะยานซึ่งทำงานเป็นบริกรของโรงแรม ได้รู้ว่ากวีที่เขาชื่นชม (วาเชล ลินด์ซีย์) มาพักที่นั่น ฮิวจ์แอบเอาบทกวีที่เขาแต่งไปให้ลินด์ซีย์อ่านด้วยความเขินอาย ซึ่งต่อมาลินด์ซีย์ได้นำบทกวีของเขาไปอ่านในที่สาธารณะ พร้อมทั้งกล่าวยกย่องชื่นชม กำลังใจจากลินด์ซีย์ส่งผลให้ฮิวจ์ได้รับทุนการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย และก้าวขึ้นไปเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ

กำลังใจเพียงเล็กน้อยสามารถส่งผลยาวไกล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพระเจ้า พระคัมภีร์เล่าถึงเหตุการณ์ที่ดาวิดกำลังหนีจากกษัตริย์ซาอูล ผู้ทรงพยายาม “แสวงชีวิต” ของท่าน โยนาธานบุตรชายของซาอูลได้ไปหาดาวิด “และสนับสนุนมือของเธอให้เข้มแข็งขึ้นในพระเจ้า โยนาธานพูดกับท่านว่า ‘อย่ากลัวเลย เพราะว่ามือของซาอูลเสด็จพ่อของฉันจะหาเธอไม่พบ เธอจะได้เป็นพระราชาเหนืออิสราเอล’” (1 ซมอ.23:15-17)

โยนาธานกล่าวถูกต้อง ดาวิดจะได้เป็นกษัตริย์ กุญแจสำคัญที่ทำให้คำหนุนใจของโยนาธานสัมฤทธิ์ผลคือคำง่ายๆที่ว่า “ในพระเจ้า” (ข้อ 16) พระเจ้าประทาน “ความชูใจนิรันดร์และความหวังอันดี” แก่เราโดยทางพระเยซู (2 ธส.2:16) เมื่อเราถ่อมตัวลงต่อพระองค์ พระองค์จะทรงยกเราขึ้นอย่างที่ไม่มีใครทำได้

ผู้คนรอบตัวเราล้วนต้องการกำลังใจจากพระเจ้า หากเราเสาะหาพวกเขาเหมือนที่โยนาธานแสวงหาดาวิด และนำพวกเขามาถึงพระเจ้าผ่านทางคำพูดหรือการกระทำที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยเมตตา พระองค์จะทรงทำส่วนที่เหลือ ไม่ว่าชีวิตนี้จะเป็นอย่างไร ผู้ที่วางใจในพระองค์จะมีอนาคตที่สดใสชั่วนิรันดร์

พึ่งพิงในพระเจ้า

แฮเรียต ทับแมนไม่สามารถอ่านหรือเขียนได้ ในช่วงวัยรุ่นเธอต้องทนทุกข์กับการบาดเจ็บที่ศีรษะโดยน้ำมือของนายทาสที่โหดร้าย ซึ่งส่งผลให้เธอมีอาการชักและหมดสติชั่วขณะไปตลอดชีวิต แต่เมื่อเธอรอดพ้นจากการเป็นทาส พระเจ้าทรงใช้เธอให้ช่วยปลดปล่อยทาสคนอื่นๆถึงสามร้อยคน

เธอได้ชื่อเล่น “โมเสส” จากคนที่เธอช่วยไว้ ด้วยความกล้าหาญแฮเรียตเดินทางไปทางภาคใต้ถึง 19 ครั้งในช่วงก่อนสงครามกลางเมืองเพื่อช่วยเหลือทาสคนอื่นๆเธอยังคงทำต่อไปแม้จะมีการตั้งค่าหัวและชีวิตของเธอต้องอยู่ในอันตรายตลอดเวลา เธอเป็นผู้เชื่อในพระเยซูที่มุ่งมั่น โดยพกหนังสือเพลงนมัสการและพระคัมภีร์ไปกับเธอในทุกการเดินทางและให้คนอื่นอ่านให้เธอฟัง ซึ่งเธอตั้งใจที่จะท่องจำและอ้างถึงบ่อยๆ “ฉันอธิษฐานตลอดเวลา” เธอกล่าว “เกี่ยวกับงานของฉัน ไม่ว่าที่ใดฉันคุยกับพระเจ้าเสมอ” เธอยกย่องพระเจ้าแม้ในความสำเร็จที่เล็กที่สุด ชีวิตของเธอนั้นแสดงออกอย่างทรงพลังถึงคำสอนของอัครทูตเปาโลที่สอนคริสเตียนในยุคแรกว่า “จงชื่นบานอยู่เสมอ จงอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอ จงขอบพระคุณในทุกกรณี เพราะนี่แหละเป็นน้ำพระทัยของพระเจ้า ซึ่งปรากฏอยู่ในพระเยซูคริสต์เพื่อท่านทั้งหลาย” (1 ธส.5:16-18)

เมื่อเราพึ่งพาในพระเจ้าและดำเนินชีวิตด้วยการอธิษฐานและสรรเสริญพระองค์แม้ในยามยากลำบากของชีวิต พระองค์จะประทานกำลังให้เราสามารถทำภารกิจซึ่งท้าทายที่สุดให้สำเร็จได้ พระผู้ช่วยให้รอดของเราทรงยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่งที่เราเผชิญอยู่ และพระองค์จะทรงนำเราเมื่อเรามองที่พระองค์