กำลังทำหรือเสร็จแล้ว
เรารู้สึกพอใจเมื่องานเสร็จ เช่นแต่ละเดือนงานหนึ่งอย่างของผมจะเคลื่อนจากหมวด “กำลังทำ” ไปสู่หมวด “เสร็จสิ้น” ผมชอบมาก เมื่อได้กดปุ่ม “เสร็จสิ้น” แต่เดือนที่แล้วขณะกดปุ่มนั้น ผมคิดขึ้นว่าถ้าผมผ่านเรื่องยากๆ ของความเชื่อได้ง่ายๆ อย่างนั้นแล้วล่ะก็ ชีวิตคริสเตียนของผมก็จะดำเนินไปเรื่อยอยู่ตลอด และไม่เคยเสร็จสิ้น
ชายที่ยิ้มแย้ม
ผมไม่ค่อยชอบการไปซื้อของ แต่นั่นเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตที่ผมต้องทำ แต่มีบางอย่างในภารกิจนี้ที่ผมชอบ นั่นคือ การไปจ่ายเงินที่ช่องจ่ายเงินที่เฟรดประจำอยู่ เฟรดทำให้ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาพิเศษ เขาทำงานเร็วมาก มีรอยยิ้มอยู่เสมอ บางครั้งเต้นและร้องเพลงไปพร้อมกับหย่อนสินค้า (ที่ไม่แตก) ลงในถุงพลาสติก เห็นได้ชัดว่าเฟรดสนุกกับงานที่บางคนคิดว่าเป็นงานจุกจิกที่สุดงานหนึ่ง ในเวลาสั้นๆ นั้น ความร่าเริงของเขาทำให้ชีวิตของคนที่อยู่ในช่องจ่ายเงินนั้นสดใสขึ้น
ผึ้งและงู
ปัญหาบางอย่างก็เหมาะกับคนที่เป็นพ่อมากๆ ตัวอย่างเช่น ลูกของผมเพิ่งจะพบว่ามีรังผึ้งอยู่ในรอยปูนแตกที่ระเบียงหน้าบ้าน ผมคว้ายาฆ่าแมลงพร้อมออกไปรบกับพวกมัน
สมอเรือในยามหวาดกลัว
คุณเป็นคนมักกังวลหรือไม่ ผมเป็น ผมต่อสู้กับความกังวลใจเกือบทุกวัน ผมกังวลเรื่องใหญ่ๆ ผมกังวลเรื่องเล็กๆ บางครั้งดูเหมือนผมกังวลไปเสียทุกเรื่อง ครั้งหนึ่งตอนเป็นวัยรุ่นผมโทรแจ้งตำรวจเมื่อพ่อแม่กลับบ้านช้าไปสี่ชั่วโมง
“น่ารัก!”
"น่ารัก!” คำอุทานนี้มาจากลูกสาวผมในเช้าวันหนึ่งขณะที่เธอแต่งตัว ผมไม่รู้ว่าลูกหมายถึงอะไรจนกระทั่งเธอชี้ไปที่คำว่า “น่ารัก!” บนเสื้อซึ่งเคยเป็นของลูกพี่ลูกน้อง ผมสวมกอดเธอขณะที่เธอยิ้มกว้างอย่างสุขใจ “ลูกพ่อน่ารัก!” ผมย้ำคำนั้นอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้มกว้างยิ่งขึ้น ลูกวิ่งจากไปพร้อมกับพูดคำนั้นซ้ำๆ
ไหลล้น
"อย่า อย่า อย่า อย่า!” ผมร้องตะโกน แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย วิธีแก้ปัญหาท่อตันอันยอดเยี่ยมของผม คือการกดชักโครกอีกครั้งกลับให้ผลตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ผมรู้ว่าผมทำผิดพลาดทันทีที่กดชักโครกและผมได้แต่ยืนอย่างหมดหนทางขณะที่น้ำล้นออกมา
เข้าในพายุของเรา
คลื่นลมแรง ฟ้าแลบ ผมคิดว่าผมคงจะไม่รอด ผมไปตกปลากับปู่และย่าที่ทะเลสาบ แต่เราอยู่ที่นั่นนานเกินไป เมื่อดวงอาทิตย์ตก พายุกระหน่ำเรือเล็กๆของเรา ปู่สั่งให้ผมนั่งด้านหน้าเพื่อไม่ให้เรือล่ม ความกลัวท่วมท้นหัวใจผม ผมเริ่มอธิษฐาน ในตอนนั้นผมอายุแค่ 14
เมื่อพระเจ้าทรงเติมเรา
"ผมทำอะไรลงไป?” นี่ควรจะเป็นเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต แต่กลับกลายเป็นเวลาที่โดดเดี่ยวที่สุด ผมเรียนจบและได้งาน “ประจำ” เป็นงานแรกในเมืองที่อยู่ห่างบ้านเกิดหลายร้อยกิโลเมตร แต่ความตื่นเต้นกับก้าวสำคัญในชีวิตจางหายไปทันที ผมอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ไม่มีเครื่องเรือน ผมไม่รู้จักเมืองนี้ ไม่รู้จักใคร งานที่ได้ก็น่าสนใจดี แต่ผมเหงามาก
แมงมุมกับพระเจ้าอยู่ด้วย
แมงมุม ผมไม่เห็นมีเด็กคนไหนชอบเลย โดยเฉพาะในห้องนอน เมื่อลูกสาวผมกำลังเตรียมตัวเข้านอน เธอเห็นแมงมุมตัวหนึ่งอยู่ใกล้เตียง “พ่ออออ!!! แมงมุมมมม!!!!” เธอร้องลั่น แต่ไม่ว่าผมจะพยายามเพียงไร ผมก็หาเจ้าสัตว์แปดขาไม่พบ “มันไม่ทำอะไรลูกหรอก” ผมให้ความมั่นใจ แต่ลูกไม่คล้อยตาม และไม่ยอมขึ้นบนเตียงจนผมรับปากว่าจะยืนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ
