จำพระเยซูได้
เมื่อคาร์ล็อตต้ายังเด็ก เธอคิดว่าแม่ของเธอมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งในการจดจำผู้คน แต่คาร์ล็อตต้า ต่างหากที่น่าทึ่ง เธอมีอาการที่พบไม่บ่อยนัก เรียกว่าภาวะลืมใบหน้า ซึ่งเธอไม่สามารถนึกหรือจดจำใบหน้าผู้คน
ไม่นานหลังจากการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเยซู สาวกสองคนที่เดินทางมาจากกรุงเยรูซาเล็มดูเหมือนจะมีอาการดังกล่าว เมื่อพวกเขาพบใครคนหนึ่งซึ่งพวกเขาควรจะจำได้ ทั้งสองคนกำลังพูดคุยถึงข่าวที่น่าตื่นเต้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา (ลก.24:14) แต่บุคคลที่สามดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาจึงสรุปเรื่องราวให้คนนั้นฟัง แต่กลับประหลาดใจเมื่อคนที่พวกเขาไม่รู้จักคนนี้ (พระเยซู) “อธิบายพระคัมภีร์ที่เล็งถึงพระองค์ทุกข้อให้เขาฟัง” (ข้อ 27) จากนั้น พระคริสต์ได้หักขนมปังร่วมกับพวกเขา (ข้อ 30) ซึ่งเป็นสิ่งที่พระองค์เคยทำมาหลายครั้ง ในขณะนั้น “ตาของเขาทั้งสองก็เปิดออกและเขาก็จำพระองค์ได้ แล้วพระองค์ก็อันตรธานไปจากเขา” (ข้อ 31 THSV11) แล้วพวกเขารีบกลับไปที่กรุงเยรูซาเล็มเพื่อบอกคนอื่นๆ (ข้อ 33-35)
สาวกสองคนนั้นจำพระเยซูไม่ได้เมื่อพวกเขาอยู่กับพระองค์ และจำพระองค์ไม่ได้ในพันธสัญญาเดิมซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาอ่านบ่อยๆ และคิดว่ารู้ดีอยู่แล้ว พวกเขาจำเป็นต้องให้พระเยซูเปิดเผยพระองค์แก่พวกเขา เพราะพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตนเอง
เราเองก็ต้องการความช่วยเหลือนั้นเช่นกัน ให้เราขอพระเจ้าให้ทรงเปิดตาเราที่จะมองเห็นพระเยซูในพระคัมภีร์และในชีวิตของเรา
ทดสอบความเชื่อของเรา
ในปีค.ศ.304 แม็กซิเมียนจักรพรรดิโรมันเสด็จเข้าเมืองไนโคมีเดียด้วยชัยชนะ มีการจัดขบวนแห่ในขณะที่ผู้คนมารวมตัวกันเพื่อขอบคุณเทพเจ้าของคนนอกศาสนาสำหรับชัยชนะ ทุกคนมารวมกันยกเว้นคริสตจักรที่เต็มไปด้วยคนที่นมัสการพระเจ้าเที่ยงแท้องค์เดียว แม็กซิเมียนเข้าไปในคริสตจักรด้วยการยื่นคำขาด คือให้ปฏิเสธความเชื่อในพระคริสต์จึงจะรอดพ้นจากการลงโทษ แต่พวกเขาปฏิเสธ ทุกคนถูกฆ่าเมื่อแม็กซิเมียนสั่งให้เผาคริสตจักรพร้อมกับผู้เชื่อที่อยู่ด้านใน
อัครทูตเปาโลเข้าใจถึงราคาที่ต้องจ่ายในการติดตามพระคริสต์ ใน 1 โครินธ์ 4 ท่านเผชิญหน้ากับผู้เชื่อในเมืองโครินธ์ซึ่งเป็นเชื้อชาติกรีกด้วยคำพยานของท่าน เปาโลกล่าวว่า บรรดาอัครทูตได้ทนทุกข์เพื่อพระเยซูและเพื่อเห็นแก่พวกเขา “เพราะว่าจักรวาลคือทั้งทูตสวรรค์และมนุษย์ มองดูเราด้วยความพิศวง” (ข้อ 9) ขณะที่พวกเขารับใช้พระคริสต์
ในทำนองเดียวกัน อัครทูตเปโตรเตือนเราว่าพระเยซูทรงทนทุกข์เพื่อเราอย่างไร “เมื่อเขากล่าวคำหยาบคายต่อพระองค์ พระองค์ไม่ได้ทรงกล่าวตอบ” เปโตรเขียน “เมื่อพระองค์ทรงทนทุกข์ พระองค์ไม่ได้ทรงมาดร้าย แต่ทรงมอบเรื่องของพระองค์ไว้แก่พระเจ้าผู้ทรงพิพากษาอย่างยุติธรรม” (1 ปต.2:23)
แม้ในปัจจุบัน ผู้เชื่อในพระเยซูยังคงทนทุกข์เพื่อความเชื่อของพวกเขา เช่นเดียวกับผู้เชื่อชาวไนโคมีเดียผู้ตั้งใจเลือกที่จะทนทุกข์เพื่อข่าวประเสริฐ ขอให้ทุกการต่อต้านที่เราเผชิญจะช่วยเปิดเผยความเชื่ออันเข้มแข็งที่เรามีในพระคริสต์ เราสามารถวางชีวิตไว้กับพระองค์ “ผู้ทรงพิพากษาอย่างยุติธรรม” ได้
การขัดจังหวะที่ไม่คาดฝัน
มานูเอลไปโบสถ์สายและรถติดอยู่ตรงไฟแดง ขณะที่รอด้วยความร้อนใจ ลูกสาวของเขาก็สังเกตเห็นคนขับรถคนหนึ่งพยายามซ่อมล้อรถที่จอดเสียอยู่ “พ่อเปลี่ยนยางรถเก่งนี่ค่ะ” เธอพูด “พ่อควรจะช่วยเธอ” ตอนนี้มานูเอลสายมากแล้ว แต่เขารู้ว่านี่คือการทรงนำของพระเจ้า เขาจึงหยุดช่วยและได้ชวนคนขับรถคนนั้นไปโบสถ์ด้วย
เปาโลและสิลาสเผชิญกับการขัดจังหวะในกิจการบทที่ 16 พวกเขาพบทาสสาวคนหนึ่งที่มีผีเข้าและเอาแต่ร้องตะโกน (ข้อ 17) เปาโลไม่สนใจเธออยู่หลายวัน แต่ที่สุดแล้วท่านก็งุ่นง่านใจและสั่งผีนั้นว่า “ในพระนามของพระเยซูคริสต์ เอ็งจงออกมาจากเขา” (ข้อ 18)
เปาโลตัดสินใจที่จะรับใช้ผู้อื่นโดยไตร่ตรองแล้ว แม้จะสร้างความลำบากแก่ท่าน เมื่อท่านขับผีออกจากหญิงคนนั้นก็มีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น นายของเธอหมดโอกาสหาเงินจากเธอ ดังนั้น “เขาจึงจับเปาโลและสิลาส ลากมาถึงพวกเจ้าหน้าที่ยังที่ว่าการเมือง” (ข้อ 19) พวกเขาถูกโบยและขังคุกโดยไม่มีการไต่สวน (ข้อ 22-24)
การรับใช้พระคริสต์นั้นมีราคาที่ต้องจ่าย พระเยซูตรัสกับสาวกของพระองค์ว่าพวกเขาจะต้องรับเอากางเขนของตนและตามพระองค์ไป (มธ.10:38) นี่เป็นวิถีของพระเยซู คือเราจะถูกขัดจังหวะและบางครั้งอาจพบกับความทุกข์ยากเช่นเดียวกับองค์พระผู้ช่วยให้รอดของเรา แต่พระองค์เชื้อเชิญเราให้ยอมรับการขัดจังหวะที่ไม่คาดฝันเหล่านั้น แล้วคุณจะตอบสนองอย่างไรเมื่อเวลานั้นมาถึง
พระกรุณาคุณอันอุดมของพระเจ้า
ในวัยห้าสิบเอ็ดปี อิเนส มาเฮีย (ค.ศ.1870-1938) ตัดสินใจศึกษาพฤกษศาสตร์โดยสมัครเข้าเรียนปีหนึ่งในวิทยาลัย ในตลอดการทำงานสิบสามปีที่เธอเดินทางไปทั่วอเมริกากลางและใต้เธอได้ค้นพบพืชพันธุ์ใหม่ห้าร้อยชนิด เธอไม่ใช่คนเดียวในภารกิจนี้ มีนักวิทยาศาสตร์ที่ค้นพบพืชพันธุ์ใหม่เกือบสองพันชนิดในแต่ละปี
ในปฐมกาล 1 จากโลกที่ไม่มีรูปทรง ว่างเปล่า และมืด (ข้อ 2) พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างสถานที่ที่เต็มไปด้วยความอุดมบริบูรณ์ ในวันที่สามพระองค์แยกน้ำออกจากกันเพื่อให้เกิดเป็นแผ่นดิน และทรงเริ่มทำแผ่นดินนั้นให้เหมาะที่มนุษย์จะอยู่อาศัยโดยตรัสว่า “แผ่นดินจงเกิดพืช คือ ผักหญ้าที่มีเมล็ดและต้นไม้ที่ออกผล มีเมล็ดในผลตามชนิดของมัน” (ข้อ 11) พืชที่มีเมล็ดและต้นไม้ที่ให้ผลเหล่านี้คือสิ่งที่เรากินได้ พระเจ้าไม่ได้ทรงสร้างไม้ผลแค่ชนิดเดียว แต่ทรงสร้างมากมายหลายชนิด
พระเจ้าไม่เพียงเป็นองค์พระผู้สร้าง (ข้อ 1) เท่านั้น แต่ทรงมีความคิดสร้างสรรค์ด้วย พระองค์ทรงมีความสุขในการสร้างพืช สัตว์ และดวงดาวต่างๆ หากพระเจ้าสนพระทัยแค่เพียงให้เรามีอาหาร พระองค์จะทรงสร้างพืชที่ให้
เมล็ดเพียงชนิดเดียวก็ย่อมได้ แต่พระองค์ทรงมีพระทัยกว้างขวางและไม่เคยทำอะไรแบบครึ่งๆกลางๆ
ความอุดมบริบูรณ์ของพระเจ้าไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในสิ่งทรงสร้างเท่านั้น แต่มีอยู่ในพระกรุณาคุณของพระองค์ด้วย ดังที่เปาโลกล่าวว่า “พระคุณแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้าของเรานั้น มีมากเหลือล้นสำหรับข้าพเจ้า พร้อมด้วยความเชื่อ และความรักซึ่งมีอยู่ในพระเยซูคริสต์” (1 ทธ.1:14) พระคุณของพระองค์ก็เป็นเช่นเดียวกับการทรงสร้าง คือมีมากเกินกว่าที่เราต้องการและทรงมีไว้สำหรับเรา
ทายาทแห่งความรอดของพระเจ้า
เมื่อพ่อแม่ของอาบีเกลเสียชีวิตอย่างน่าเศร้าในอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอได้รับมรดกเป็นหลักทรัพย์จำนวนมากจากอสังหาริมทรัพย์ เธอรู้ด้วยว่าพ่อแม่ฝากหลักทรัพย์นั้นไว้ในสถาบันการเงิน เวลานี้เธอได้สิทธิ์เบิกเงินได้เพียงแค่ค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยเท่านั้น ส่วนที่เหลือเธอจะได้รับเมื่ออายุมากขึ้น อาบีเกลรู้สึกหงุดหงิดใจในตอนแรก แต่ต่อมาเธอตระหนักได้ถึงสติปัญญาของพ่อแม่ในแผนการส่งมอบเงินมรดกในระยะยาว
ในพระธรรมกาลาเทียบทที่ 4 อัครทูตเปาโลยกตัวอย่างที่คล้ายคลึงกันเพื่ออธิบายสถานการณ์ของชนชาติอิสราเอลที่เป็นทายาทตามพระสัญญาของพระเจ้ากับอับราฮัม พระเจ้าทรงทำพันธสัญญากับอับราฮัมว่าจะทรงอวยพรท่าน และการเข้าสุหนัตคือสัญลักษณ์แห่งพระสัญญานั้น (ปฐก.17:1-14) อย่างไรก็ตาม สัญลักษณ์ไม่ใช่พระสัญญา ลูกหลานของอับราฮัมต้องรอคอยผู้สืบเชื้อสายที่จะมาในอนาคตผู้ที่จะทำให้พระสัญญานั้นสมบูรณ์ อิสอัคได้เกิดมาและชี้ไปถึงพระบุตรที่จะเกิดมาในอนาคตเพื่อมาไถ่ชนชาติของพระเจ้า (กท.4:4-5)
ชนชาติอิสราเอลเป็นเช่นเดียวกับอาบีเกลที่ต้องรอจนกว่าจะ “ถึงเวลาที่บิดาได้กำหนดไว้” (ข้อ 2) เมื่อถึงเวลานั้นชนอิสราเอลจึงจะได้ครอบครองมรดกทั้งหมด พวกเขาจะได้รับสิ่งที่ต้องการทันทีเมื่อพระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ ถูกฝัง และทรงฟื้นคืนพระชนม์ ทุกคนที่เชื่อในพระคริสต์จะไม่เป็นทาสของบาปอีกต่อไป “แต่เป็นบุตร” (ข้อ 7) ของพระเจ้า พระสัญญาใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว เราสามารถเข้าหาพระเจ้าได้! เราสามารถเรียกพระองค์ว่า “‘อาบา’คือพระบิดา” (ข้อ 6)
ชีวิตที่ถูกพัฒนาในพระคริสต์
เมื่อตอนที่เราสร้างบ้าน บ้านของเราตั้งอยู่บนที่ดินว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยโคลนและอยู่สุดถนนลูกรัง เราต้องการหญ้า ต้นไม้ และพุ่มไม้เพื่อให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมของเชิงเขาโอเรกอน ขณะที่ผมเอาเครื่องมือทำสวนออกมาเพื่อใช้งาน ผมคิดถึงสวนแห่งแรกที่รอคอยการมาถึงของมนุษย์ “ต้นไม้ตามทุ่งนายังไม่เกิดขึ้นบนแผ่นดิน และพืชตามทุ่งนาก็ยังไม่งอกขึ้น...ทั้งยังไม่มีมนุษย์ที่จะทำไร่ไถนา” (ปฐก.2:5)
ในเรื่องราวการทรงสร้างในปฐมกาล 1 พระเจ้าตรัสหลายครั้งเมื่อทรงเห็นว่าสิ่งที่ทรงสร้างนั้น “ดี” หรือ “ดีนัก” (ข้อ 4, 10, 12, 18, 21, 25, 31) อย่างไรก็ตาม มันยังไม่สมบูรณ์ อาดัมและเอวาจำเป็นต้องทำการเพาะปลูกบนผืนดินนั้น เพื่อทำหน้าที่ผู้ดูแลสิ่งที่พระเจ้าทรงสร้าง (ข้อ 28) พวกเขาไม่ได้ถูกกำหนดให้อยู่ในสรวงสวรรค์ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เป็นที่ซึ่งต้องการการดูแลและพัฒนา
นับตั้งแต่เริ่มแรก พระเจ้าทรงเชิญชวนมนุษย์ให้ร่วมมือกับพระองค์ในการทรงสร้าง พระองค์ทรงกระทำเช่นนั้นทั้งในสวนเอเดน และในการทรงสร้างเราให้เป็น “คนที่ถูกสร้างใหม่” เมื่อเราเชื่อวางใจในพระคริสต์ (2 คร.5:17) เมื่อได้รับความรอดนั้นเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ ดังที่อัครทูตเปาโลกล่าวว่า “อย่าประพฤติตามอย่างคนในยุคนี้” (รม.12:2) พระเจ้าทรงทำกิจในชีวิตเราเมื่อเราดำเนินชีวิตตามชอบพระทัยของพระองค์ “ตามลักษณะพระฉายแห่งพระบุตรของพระองค์” (8:29)
ไม่ว่าจะเป็นการดูแลโลกนี้หรือการดูแลชีวิตใหม่ของเราในพระเยซูคริสต์ พระเจ้าได้ประทานของประทานให้แก่เราแล้วที่เราจะต้องพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น
เดินกับพระเจ้า
เป็นเวลาหลายปีมาแล้วที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกกำลังกายพูดถึงความสำคัญของการวิ่งเพื่อสุขภาพของระบบหัวใจและหลอดเลือด แต่ผลการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ล่าสุดเปิดเผยว่าการเดินประจำวันก็มีประโยชน์ต่อสุขภาพเช่นกัน สถาบันสุขภาพแห่งชาติของอเมริกากล่าวว่า “ผู้ใหญ่ที่เดินอย่างน้อย 8,000 ก้าวต่อวันลดความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตในช่วง 10 ปีหลังจากนั้นได้มากกว่าคนที่เดินแค่ 4,000 ก้าวต่อวัน” การเดินนั้นส่งผลดีต่อเรา
ตลอดเรื่องราวในพระคัมภีร์ การเดินถูกใช้เป็นภาพเปรียบเทียบถึงการมีสามัคคีธรรมกับพระเจ้า ในปฐมกาล 3 เราได้รู้ว่าพระเจ้าทรงดำเนินกับอาดัมและเอวาอย่างไรใน “เวลาเย็นวันนั้น” (ข้อ 8) ปฐมกาล 5 แบ่งปันเรื่องราวของเอโนคผู้ “ดำเนินกับพระเจ้าอย่างสัตย์ซื่อสามร้อยปี” (ข้อ 22) วันหนึ่งในการใช้เวลาตามปกติของเอโนคกับองค์พระผู้สร้างของท่านได้นำไปสู่การที่ท่านถูกรับไปอยู่กับพระเจ้า (ข้อ 24) ในปฐมกาล 17 พระเจ้าทรงเชื้อเชิญให้อับราม “ดำเนินอยู่ต่อหน้า” พระองค์เมื่อพระองค์ทำพันธสัญญากับท่าน (ข้อ 1) และในช่วงบั้นปลายของชีวิตยาโคบได้เปรียบว่าพระเจ้าทรงเป็นพระผู้เลี้ยงของท่าน และพูดถึงบรรพบุรุษของท่านที่ได้ “ดำเนินชีวิตอย่างซื่อสัตย์” (48:15 TNCV) ในพันธสัญญาใหม่ เปาโลสั่งให้เรา “ดำเนินชีวิตตามพระวิญญาณ” (กท.5:16)
เช่นเดียวกับเอโนคและบรรพบุรุษในปฐมกาล เราเองก็ดำเนินกับพระเจ้าในทุกวันได้ เราทำเช่นนั้นได้ด้วยการยอมจำนนชีวิตเราต่อพระเยซู และรับการทรงนำโดยพระวิญญาณบริสุทธิ์ นี่คือหนทางแห่งสุขภาพที่แท้จริง
การเดินของคุณเป็นอย่างไรบ้าง
สร้างสิ่งซึ่งยั่งยืน
ตอนผมยังเป็นเด็กอยู่ที่รัฐโอไฮโอ เราอาศัยใกล้โครงการก่อสร้างจำนวนมาก ผมกับเพื่อนๆได้แรงบันดาลใจจากสิ่งเหล่านั้นจึงรวบรวมเศษวัสดุที่ทิ้งแล้วมาสร้างป้อม โดยยืมเครื่องมือจากพ่อแม่ของเรา เราลำเลียงไม้และใช้เวลาหลายวันในการพยายามทำให้วัสดุนั้นเป็นไปตามวัตถุประสงค์ มันสนุก แต่ความพยายามของเรากลับได้ผลตรงกันข้ามกับอาคารที่สร้างไว้อย่างดีรอบตัวเรา สิ่งก่อสร้างของเราอยู่ได้ไม่นาน
ในปฐมกาลบทที่ 11 เราได้พบกับโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ “ให้เราสร้างเมืองขึ้น” ประชาชนกล่าว “และก่อหอให้ยอดเทียมฟ้า” (ข้อ 4) ความพยายามนี้ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่คือคนเหล่านั้นทำเพื่อ “เราจะได้สร้างชื่อให้กับตนเอง” (ข้อ 4 TNCV)
เราสร้างอนุสรณ์สถานเพื่อตัวเราเองและเพื่อความสำเร็จของเรา นี่เป็นปัญหาของมนุษย์ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ต่อมาพระคัมภีร์เล่าถึงแรงจูงใจของซาโลมอนในการสร้างพระนิเวศสำหรับพระเจ้า ซึ่งเป็นเรื่องตรงกันข้าม “ข้าพเจ้าจึงประสงค์จะสร้างพระนิเวศสำหรับพระนามของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของข้าพเจ้า” (1 พกษ.5:5)
ซาโลมอนเข้าใจว่าสิ่งที่พระองค์สร้างขึ้นจำเป็นต้องนำไปสู่พระเจ้า ไม่ใช่ตัวพระองค์เอง นี่เป็นบทเรียนสำคัญจนพระองค์ประพันธ์ไว้เป็นบทเพลง ในเพลงสดุดีบทที่ 127 เริ่มด้วยว่า “ถ้าพระเจ้ามิได้ทรงสร้างบ้าน บรรดาผู้ที่สร้างก็เหนื่อยเปล่า” (ข้อ 1) เหมือนกับการสร้างป้อมในวัยเด็กของผม สิ่งที่เราสร้างจะไม่คงอยู่ แต่พระนามของพระเจ้าและสิ่งที่เราทำเพื่อพระองค์จะมีความสำคัญอย่างยั่งยืน
ข้าวหนึ่งกำมือ
รัฐมิโซรัมทางตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศอินเดียก้าวออกจากความยากจนอย่างช้าๆ แม้ว่ารัฐนี้จะขาดรายได้ แต่เมื่อข่าวประเสริฐเข้ามาสู่พื้นที่นี้ ผู้เชื่อในพระเยซูได้ทำตามธรรมเนียมปฏิบัติท้องถิ่นที่เรียกว่า “ข้าวหนึ่งกำมือ” โดยทุกคนที่ทำอาหารในแต่ละวันจะแบ่งข้าวสารไว้หนึ่งกำมือและมอบให้คริสตจักร ตามมาตรฐานของโลกแล้วคริสตจักรในมิโซรัมถือว่ายากจน แต่ได้บริจาคเงินนับล้านให้กับการประกาศและส่งมิชชันนารีไปทั่วโลก คนมากมายในรัฐนั้นได้มารู้จักพระคริสต์
ใน 2 โครินธ์ 8 เปาโลพูดถึงคริสตจักรที่พบความท้าทายคล้ายกัน ผู้เชื่อในมาซิโดเนียนั้นยากจน แต่นั่นไม่ได้หยุดพวกเขาที่จะให้ด้วยใจยินดีและเต็มกำลัง (ข้อ 1-2) พวกเขามองว่าการให้นั้นเป็นสิทธิพิเศษและได้ให้ “เกินความสามารถของเขา” (ข้อ 3) เพื่อจะได้มีส่วนร่วมกับเปาโล โดยเข้าใจดีว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้อารักขาในของประทานจากพระเจ้า การให้จึงเป็นการแสดงถึงความเชื่อวางใจของพวกเขาในพระองค์ผู้ทรงจัดเตรียมสำหรับความจำเป็นทุกอย่างของเรา
เปาโลใช้เรื่องราวของชาวมาซิโดเนียเพื่อหนุนใจชาวโครินธ์ให้แบ่งปันเช่นเดียวกัน ชาวโครินธ์มีพร้อม “บริบูรณ์ทุกสิ่ง คือความเชื่อ ฝีปาก ความรู้ ความกระตือรือร้น และความรัก” บัดนี้พวกเขาจึงต้อง “ประกอบการกุศลนี้อย่างบริบูรณ์เหมือนกัน” (ข้อ 7)
ดังเช่นชาวมาซิโดเนียและผู้เชื่อในมิโซรัม เราเองก็สามารถสะท้อนถึงความเมตตาของพระบิดาได้โดยการให้ด้วยใจกว้างขวางในสิ่งที่เรามี
