เมื่อพระเจ้าทรงเติมเรา
"ผมทำอะไรลงไป?” นี่ควรจะเป็นเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต แต่กลับกลายเป็นเวลาที่โดดเดี่ยวที่สุด ผมเรียนจบและได้งาน “ประจำ” เป็นงานแรกในเมืองที่อยู่ห่างบ้านเกิดหลายร้อยกิโลเมตร แต่ความตื่นเต้นกับก้าวสำคัญในชีวิตจางหายไปทันที ผมอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ไม่มีเครื่องเรือน ผมไม่รู้จักเมืองนี้ ไม่รู้จักใคร งานที่ได้ก็น่าสนใจดี แต่ผมเหงามาก
พระบิดาทรงสถิตอยู่กับเรา
เพื่อนที่มีปัญหาเรื่องความเหงาเขียนข้อความลงในเฟสบุ๊คของเธอว่า “ฉันไม่ได้เหงาเพราะไม่มีเพื่อน ฉันมีเพื่อนมากมาย ฉันรู้ว่ามีคนที่จะกอดและปลอบใจฉัน พูดคุย ดูแลและคิดถึงฉัน แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่กับฉันได้ตลอดเวลา ตลอดไป”
