ไม่เคยโดดเดี่ยว
ขณะที่เขียนคู่มือพระคัมภีร์อยู่ที่อินโดนีเซีย เพื่อนคนหนึ่งรู้สึกประทับใจวัฒนธรรมการมีส่วนร่วมของคนชาตินี้ ที่เรียกว่า โกตองโรยอง ซึ่งหมายถึง “ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” เป็นธรรมเนียมในหมู่บ้านที่คนในละแวกบ้านจะช่วยกันซ่อมหลังคาให้เพื่อนบ้านหรือสร้างสะพานหรือทางเดิน ในเมืองก็เช่นกัน เพื่อนฉันบอกว่า “ผู้คนมักจะไปไหนมาไหนกับอีกคนหนึ่ง เช่นมีคนไปหาหมอเป็นเพื่อน คุณไม่เคยต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว”
ผู้ดูแลความโดดเดี่ยว
หลังจากที่สามีเสียชีวิต เบ็ตซีอยู่แต่ในห้อง นั่งดูโทรทัศน์ทั้งวันและดื่มชาอย่างโดดเดี่ยว ไม่ใช่เธอคนเดียวที่โดดเดี่ยว พลเมืองสหราชอาณาจักรมากกว่าเก้าล้านคน (ร้อยละ 15 ของประชากร) บอกว่ามักจะรู้สึกโดดเดี่ยว และรัฐบาลได้แต่งตั้งรัฐมนตรีความโดดเดี่ยวเพื่อศึกษาสาเหตุของปัญหาและหาแนวทางช่วยเหลือ
ยุทธวิธีที่ดีที่สุดสำหรับชีวิต
ขณะที่เรากำลังดูลูกสาวแข่งขันบาสเก็ตบอลอยู่ที่อัฒจันทร์ ฉันได้ยินโค้ชบอกคำเดียวว่า “ประกบคู่” ทันใดนั้น ยุทธวิธีการรับมือก็เปลี่ยนจากหนึ่งต่อหนึ่ง เป็นสองคนประกบคู่แข่งขันที่ตัวสูงสุด ซึี่งกำลังครองบอลอยู่ ทั้งสองประสบความสำเร็จในการสกัดการชู้ทและทำคะแนน และแย่งบอลคืนไปทำคะแนนได้ในที่สุด
รักสุดใจ
หลายปีก่อน ห้องทำงานในเมืองบอสตันของผมมองออกไปเห็นสุสานกรานารีที่วีรบุรุษชาวอเมริกันหลายคนถูกฝังอยู่ ที่นั่นมีป้ายหินสลักชื่อจอห์น แฮนคอคและซามูเอล อดัมส์ ที่ลงนามในคำประกาศอิสรภาพ ถัดไปอีกนิดมีป้ายหินของพอล รีเวียร์
ฤดูแห่งความโดดเดี่ยว
ผมพบของล้ำค่าจากกองจดหมายที่ได้รับหลังคริสต์มาส เป็นบัตรอวยพรคริสต์มาสทำมือ ซึ่งวาดบนกระดาษแข็งเอนกประสงค์ การลงสีน้ำแบบเรียบง่ายทำให้เกิดภาพทิวทัศน์เนินเขาเขียวชอุ่มในฤดูหนาวอันมีชีวิตชีวา ตรงกลางด้านล่างของภาพ คือข้อความที่เขียนด้วยลายมือล้อมด้วยช่อเบอร์รี่สีแดงว่า สันติสุขจงมีแด่ท่าน
