ทรงอยู่ด้วย
พ่อผู้กังวลและลูกชายวัยรุ่นนั่งอยู่ต่อหน้าคนทรง “ลูกของคุณจะเดินทางไกลแค่ไหน” คนทรงถาม “ไปเมืองใหญ่” พ่อตอบ “และเขาจะไปนานมาก” คนทรงยื่นเครื่องรางนำโชคให้แก่ผู้เป็นพ่อ กล่าวว่า “สิ่งนี้จะปกป้องเขา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน”
พระหัตถ์อันชูใจ
"คนไข้มักต่อสู้” พยาบาลเขียนข้อความไว้เช่นนี้ สิ่งที่พยาบาลไม่รู้จนในเวลาต่อมาก็คือ ฉันมีอาการแพ้ขณะตื่นขึ้นมาหลังการผ่าตัดหัวใจ สภาพฉันแย่มาก มีท่อสอดอยู่ในลำคอ ร่างกายเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ถึงกับต้องใช้เชือกมัดแขนฉันไว้ไม่ให้ดึงท่อช่วยหายใจออก เวลานั้นช่างน่ากลัวและเจ็บปวดมาก มีครั้งหนึ่งที่ผู้ช่วยพยาบาลที่อยู่ด้านขวาของเตียงเอื้อมมาจับมือฉันไว้ เป็นสัมผัสอ่อนโยนที่ไม่คาดคิดจนฉันนิ่งงัน ทำให้ร่างกายเริ่มผ่อนคลายและหยุดอาการสั่นรุนแรงนั้น
พันธกิจการคร่ำครวญ
ในปี 2002 ไม่กี่เดือนหลังจากมาร์ธาพี่สาวผมกับจิมสามีของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เพื่อนคนหนึ่งชวนผมไปเข้ากลุ่ม “เติบโตผ่านความโศกเศร้า” ที่คริสตจักร ผมยอมไปร่วมครั้งแรกอย่างเสียไม่ได้ แต่ตั้งใจว่าจะไม่กลับไปอีก ผมประหลาดใจที่พบกลุ่มคนที่เป็นห่วงเป็นใยและพยายามยอมรับการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิต โดยแสวงหาความช่วยเหลือจากพระเจ้าและผู้อื่น ผมกลับไปสัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะยอมรับและมีสันติสุขผ่านกระบวนการแบ่งเบาความเศร้าร่วมกัน
เอาใจใส่
จอห์น นิวตัน เขียนว่า “ระหว่างทางกลับบ้าน หากมีเด็กคนหนึ่งทำเงินครึ่งเพนนีหล่น และหากผมยื่นครึ่งเพนนีของผมให้และมันช่วยเช็ดน้ำตาเขาได้ ผมจะรู้สึกว่าได้ทำบางสิ่ง ผมควรจะดีใจที่ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น แต่ผมจะไม่ละเลยสิ่งนี้”
รักเด็กๆ
โธมัส เบอร์นาโด เข้าเรียนในโรงเรียนแพทย์ลอนดอนเมื่อปี 1865 เขาใฝ่ฝันจะเป็นมิชชันนารีในจีน ต่อมาเขาพบว่ามีคนที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่แถวหน้าบ้านของเรา คือเด็กเร่ร่อนหลายคนที่อาศัยอยู่และต้องตายไปตามท้องถนนในลอนดอน เบอร์นาโดจึงมุ่งมั่นที่จะทำบางอย่าง เขาช่วยเหลือเด็กชายหญิงกว่า 60,000 คนจากความยากจนและความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตด้วยการสร้างบ้านให้กับเด็กยากไร้ในแถบตะวันออกของลอนดอน นักศาสนศาตร์และศิษยาภิบาลจอห์น สต๊อตกล่าวว่า “เราเรียกเบอร์นาโดว่าเป็นนักบุญผู้อุปถัมภ์เด็กเร่ร่อนเลยก็ว่าได้”
ความเชื่อที่เป็นการกระทำ
ขณะที่เพื่อนของฉันขับรถไปที่ร้านขายของชำ เธอสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนน เธอรู้สึกว่าควรจะเลี้ยวรถกลับไปและอาสาไปส่งผู้หญิงคนนั้น เมื่อรับผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาแล้ว เธอยิ่งรู้สึกเศร้าใจเมื่อได้ทราบว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีเงินขึ้นรถเมล์กลับบ้านและตัดสินใจเดินเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรท่ามกลางอากาศที่ร้อนและแห้ง เธอไม่เพียงแต่ต้องเดินกลับเป็นระยะทางไกล แต่ยังต้องเดินเป็นเวลาหลายชั่วโมงในเช้าวันนั้นเพื่อจะมาถึงที่ทำงานให้ทันตอนตีสี่
ใจเมตตา
พวกเราเจ็ดคนไปชมการแสดงดนตรีที่สวนสนุกซึ่งคนแน่นมาก พวกเราอยากนั่งติดกัน จึงพยายามจะนั่งเบียดกันในแถวเดียว แล้วผู้หญิงคนหนึ่งก็เบียดตัวเข้ามา ภรรยาของผมบอกเธอว่าพวกเราอยากจะนั่งด้วยกัน แต่ผู้หญิงคนนั้นตอบอย่างรวดเร็วว่า “แย่จริง” แล้วเธอกับเพื่อนอีกสองคนก็เบียดเข้ามา
โดดเดี่ยว
หญิงคนหนึ่งโทรมาที่ศูนย์ช่วยเหลือเรื่องบ้านที่ผมทำงานอยู่ด้วยความสิ้นหวัง บ้านเช่าของเธอกลายเป็นบ้านที่หนาวเหน็บเพราะเครื่องทำความร้อนเสีย เธอถามผมด้วยความตื่นกลัวว่าเธอจะทำอย่างไรกับลูกๆ ผมรีบตอบตามคำพูดที่บริษัทเตรียมไว้ทันทีว่า “ย้ายไปอยู่โรงแรมแล้วไปเก็บเงินกับเจ้าของบ้านสิครับ” เธอวางสายใส่ผมด้วยความโมโห
อยู่ใกล้ๆ
ครั้งหนึ่งเพื่อนของฉันมีปัญหาครั้งใหญ่ในชีวิตและในครอบครัว ฉันบอกเธอว่าฉันไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไรดี เธอมองมาที่ฉันและบอกว่า “แค่อยู่ใกล้ๆ ก็พอ” ฉันจึงอยู่เป็นเพื่อนเธอ หลังจากนั้นเราได้เริ่มต้นคุยกันเรื่องความรักของพระเจ้า
