ทำลายผ้าคลุมหน้า
อุบัติเหตุทางรถยนต์ทำลายชีวิตของแมรี่ แอน ฟรังโก แม้จะรอดชีวิต แต่เธอบาดเจ็บและตาบอดสนิท “ฉันเห็นแต่ความมืดมิด” ฟรังโกบอก 21 ปีต่อมา เธอบาดเจ็บที่หลังจากการล้ม หลังฟื้นจากผ่าตัด (ซึ่งไม่เกี่ยวกับตา) เธอกลับมองเห็นได้อย่างอัศจรรย์ นานกว่า 20 ปีที่เธอได้เห็นหน้าลูกสาวเป็นครั้งแรก ศัลยแพทย์ระบบประสาทยืนยันว่าการกลับมามองเห็นของเธอไม่มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ ความมืดมิดที่เหมือนจุดจบได้หลีกทางให้กับความงามและแสงสว่าง
เมื่อทุกสิ่งดูเหมือนสูญเสีย
เพียง 6 เดือนชีวิตของเจอรัลด์พังทลาย วิกฤติเศรษฐกิจทำลายธุรกิจและทรัพย์สิน ลูกประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต แม่ของเขาสะเทือนใจมากจนหัวใจล้มเหลวเสียชีวิต ภรรยาซึมเศร้า ลูกสาวสองคนเก็บตัว เขาได้แต่พูดอย่างผู้เขียนสดุดีว่า “พระเจ้าข้า พระเจ้าข้าไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย” (สดด.22:1)
กลับมีความหวัง
ดวงอาทิตย์ขึ้นทางตะวันออก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า น้ำในมหาสมุทรมีรสเค็ม อะตอมของโคบอลต์มีน้ำหนัก 58.9 ใช่ไหม ผู้ตอบข้อสุดท้ายต้องเป็นคนที่หลงใหลในวิทยาศาสตร์หรือชอบรายละเอียด แต่ว่าคำถามข้ออื่นๆ มีคำตอบชัดเจน ใช่แล้ว ที่จริงคำถามแบบนี้มักเจือด้วยการเสียดสี
แหวกฟ้าสวรรค์
ไม่นานมานี้ เพื่อนคนหนึ่งเล่าเรื่องที่เธอละทิ้งความเชื่อ ผมได้ยินคำบ่นที่คุ้นหูว่า ฉันจะเชื่อในพระเจ้าที่ไม่เห็นจะเคยทำอะไรเลยได้อย่างไร พวกเราส่วนมากคงเคยถามคำถามนี้เมื่อเราอ่านข่าวเหตุการณุ์รนแรง และเมื่อเรามีความเจ็บปวดในใจ ความทุกข์ของเพื่อนคนนี้ทำให้เห็นว่าเธอต้องการให้พระเจ้าทรงทำอะไรบางอย่างให้เธอ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่น่าจะเคยเกิดขึ้นกับเราทุกคน
ความหวังคือกลยุทธ์ของเรา
ทีมฟุตบอลทีมโปรดของผมแพ้แปดครั้งติดกัน ยิ่งแพ้ก็ยิ่งยากจะหวังว่าจะกลับมาชนะได้ โค้ชเปลี่ยนวิธีการทุกสัปดาห์ แต่ก็ไม่ทำให้ชนะ ผมพูดตลกกับเพื่อนร่วมงานว่า แค่หวังว่าจะชนะไม่ได้รับประกันว่าจะชนะ “ใช้ความหวังเป็นกลยุทธ์ไม่ได้” ผมเหน็บ
ความหวังในความมืด
ตามตํานาน ชู หยวนเป็นขุนนางจีนที่เฉลียวฉลาดและรักชาติ ซึ่งมีชีวิตอยู่ในยุครณรัฐ (475-246 ก่อนคริสตกาล) ว่ากันว่าเขาพยายาม เตือนพระราชาหลายครั้งถึงภัยคุกคามที่ประชิดเข้ามา ซึ่งอาจทำลายประเทศ แต่พระราชาไม่ฟังคําแนะนํา ในที่สุดเขาถูกเนรเทศ เมื่อรู้ว่าประเทศที่รักต้องย่อยยับอย่างที่เขาเคยเตือน เขาก็จบชีวิตของตน
พบความหวังได้ที่ไหน
อลิซาเบ็ธต่อสู้กับอาการติดยามานาน เมื่ออาการดีขึ้น เธอจึงอยากช่วยผู้อื่น เธอเริ่มเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นเล็กๆ และนำไปติดไว้ทั่วเมืองโดยไม่ใส่ชื่อ เอลิซาเบ็ธสอดกระดาษนั้นไว้ใต้ที่ปัดน้ำฝน และติดตามเสาไฟฟ้าในสวนสาธารณะ เธอเคยมองหาสัญลักษณ์ของความหวังและบัดนี้เธอก็ทิ้งสัญลักษณ์นั้นไว้ให้คนอื่นมาค้นหาต่อ ข้อความหนึ่งที่เธอเขียนบอกว่า “รักมาก ส่งความหวังให้”
ความหวังในยามโศกเศร้า
ตอนที่ฉันอายุ 19 ปีเพื่อนสนิทคนหนึ่งเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถยนต์ หลายสัปดาห์และหลายเดือนต่อมา ฉันดำเนินอยู่ในอุโมงค์แห่งความเศร้าโศกทุกวัน ความเจ็บปวดที่สูญเสียคนที่ทั้งดีและอายุยังน้อยบดบังสายตาของฉันในตอนนั้น ฉันไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว ฉันรู้สึกว่าตาบอดเพราะความเจ็บปวดและเศร้าโศก จนมองไม่เห็นพระเจ้า
หวังใจอยู่เสมอ
ในบรรดาหลายร้อยบทความที่ผมเขียนให้กับมานาประจำวันตั้งแต่ปี 1988 มีบทความหนึ่งที่ผมเขียนเมื่อกลางทศวรรษที่ 1990 ซึ่งผมเล่าว่าลูกสาวสามคนไปเข้าค่าย ทำให้ผมกับสตีฟลูกชายวัยหกขวบได้ใช้เวลาแบบลูกผู้ชายด้วยกัน
