ศิลาครวญ
"โอ ท่าเทียบเรือทุกแห่งคือศิลาครวญ” เป็นวรรคหนึ่งในบทกวีโปรตุเกสของเฟอร์นานโด เปสโซ ท่าเทียบเรือแห่งนี้สะท้อนความรู้สึกของเราในเวลาที่เรือค่อยๆ แล่นห่างออกไป เรือจากไปแล้วแต่ท่าเทียบเรือยังคงอยู่เป็นอนุสรณ์ของความหวังและความฝัน การจากลาและความอาลัยหา เราเจ็บปวดเมื่อต้องสูญเสีย หรือเมื่อไม่อาจได้บางสิ่งมา
แอ่งน้ำตา
ในเมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ มีป้ายจารึกว่า “ข้ามผ่านแอ่งน้ำตา” เป็นที่ระลึกถึงผู้กล้าหาญซึ่งข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเพื่อหนีความตายในช่วงการกันดารอาหารในไอร์แลนด์ช่วงปลายทศวรรษที่ 1840 ผู้คนกว่าล้านคนเสียชีวิตในภัยพิบัติครั้งนั้น ในขณะที่คนอีกนับล้านต้องทิ้งบ้านเรือนเพื่อข้ามมหาสมุทร ซึ่งจอห์น บอยล์ โอไรลีได้เรียกด้วยถ้อยคำที่งดงามว่า “แอ่งน้ำตา” เพราะผู้เดินทางเหล่านี้แสวงหาความหวังในเวลาที่สิ้นหวังเพราะหิวโหยและเจ็บปวด
ถูกเผาผลาญอยู่ภายใน
ออส กินเนส เล่าไว้ในหนังสือชื่อ เดอะคอล ว่าวินสตัน เชอร์ชิลนั่งลงข้างเตาผิงเพื่อให้อบอุ่นในคืนหนาวเย็นขณะพักผ่อนช่วงวันหยุดกับเพื่อนในฝรั่งเศส อดีตนายกรัฐมนตรีผู้นี้มองกองไฟไม้สน “ปะทุฟู่ๆ และพ่นน้ำเมื่อถูกเผาไหม้ แล้วเสียงพร่าต่ำที่คุ้นหูก็ดังขึ้นว่า ‘ผมรู้ว่าทำไมท่อนฟืนจึงพ่นน้ำออกมา ผมรู้ว่าเวลาถูกเผาไหม้รู้สึกยังไง’ ”
มีเมฆมาบดบัง
ปรากฏการณ์ซุปเปอร์มูนในเดือนพฤศจิกายน 2016 ดวงจันทร์โคจรมาใกล้โลกมากที่สุดในรอบ 60 กว่าปี จนเราเห็นดวงจันทร์ใหญ่และสว่างกว่าช่วงเวลาอื่น แต่ที่ที่ฉันอยู่ฟ้าหม่น เห็นได้ไม่ชัดเจน แม้ฉันจะได้เห็นรูปปรากฏการณ์มหัศจรรย์นี้จากเพื่อนในที่อื่นๆ แต่เมื่อฉันมองขึ้นไปบนฟ้า ฉันต้องเชื่อว่าซุปเปอร์มูนเกิดขึ้นที่ด้านหลังของเมฆ
ชื่นชมยินดียามทุกข์ยาก
เมื่อใดก็ตามที่เพื่อนของฉันไม่ได้รับสาย จะมีเสียงที่เธอบันทึกไว้เชิญให้ฉันฝากข้อความและลงท้ายด้วยคำให้กำลังใจว่า “ขอให้วันนี้เป็นวันดี!” แต่ฉันตระหนักดีว่าเราไม่มีอำนาจที่จะทำให้ทุกวันเป็นวัน “ดี” ได้ เพราะบางสถานการณ์ก็แย่จริงๆ แต่หากพินิจให้ดี ฉันอาจเห็นความงดงามและการช่วยกู้ ไม่ว่าสถานการณ์จะดำเนินไปด้วยดีหรือไม่ก็ตาม
