ในปี 1854 มีบางสิ่งคร่าชีวิตผู้คนในลอนดอนไปหลายพัน พวกเขาคิดว่าจะต้องเป็นมลพิษในอากาศแน่ๆ ความจริงแล้วความร้อนที่ผิดปกติทำให้สิ่งปฏิกูลปนเปื้อนในแม่น้ำเทมส์ส่งกลิ่นเลวร้ายจนเป็นที่เรียกขานว่า “วิกฤตการณ์กลิ่นเหม็นรุนแรง”

แต่ปัญหาที่เลวร้ายที่สุดไม่ใช่อากาศ งานวิจัยของดร.จอห์น สโนว์แสดงให้เห็นว่าน้ำที่ปนเปื้อนคือสาเหตุการระบาดของอหิวาตกโรค

มีวิกฤตอีกอย่างที่มนุษย์เราตระหนักมานานแล้ว คือวิกฤตที่ส่งกลิ่นเหม็น
ไปยังฟ้าสวรรค์ เราอยู่ในโลกที่ตกต่ำ และเรามักจะระบุต้นตอของปัญหานี้ผิดพลาดและหาทางรักษาแทน โครงการและนโยบายทางสังคมอันชาญฉลาด
มีประโยชน์อยู่บ้าง แต่ไม่มีอำนาจในการหยุดยั้งสาเหตุแห่งความเจ็บป่วยของสังคม นั่นก็คือจิตใจที่เต็มด้วยความบาปของเรา!

เมื่อพระเยซูตรัสว่า “ไม่มีสิ่งใดภายนอกที่เข้าไปภายในมนุษย์จะกระทำให้มนุษย์เป็นมลทินได้” พระองค์ไม่ได้หมายถึงความเจ็บป่วยฝ่ายร่างกาย (มก.
7:15) แต่ทรงวินิจฉัยสภาพฝ่ายวิญญาณของเราทุกคน “สิ่งซึ่งออกมาจากภายในมนุษย์ สิ่งนั้นแหละกระทำให้มนุษย์เป็นมลทิน” พระองค์ตรัส (ข้อ 15) และ
ทรงชี้ถึงการชั่วต่างๆที่ซุกซ่อนอยู่ภายในเรา (ข้อ 21-22)

“ดูเถิด ข้าพระองค์ถือกำเนิดมาในความผิดบาป” ดาวิดเขียน (สดด.51:5) คำคร่ำครวญนี้เป็นสิ่งที่เราทุกคนพูดได้เช่นกัน เราแตกสลายมาตั้งแต่ต้น นั่นเป็นเหตุให้ดาวิดอธิษฐานว่า “ขอทรงสร้างใจสะอาดภายในข้าพระองค์” (ข้อ 10) ในทุกวันเราต้องการหัวใจใหม่ที่สร้างโดยพระเยซูผ่านทางองค์พระวิญญาณ

แทนที่จะรักษาอาการป่วย เราจำต้องให้พระเยซูทรงชำระต้นตอของมัน