ผมพบเขาในช่วงทศวรรษ 1970 ตอนที่ผมเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและครูฝึกบาสเกตบอลในโรงเรียนมัธยมปลาย เขาเป็นนักเรียนใหม่ที่รูปร่างผอมสูง ไม่นานเขาก็ได้เข้ามาอยู่ในทีมบาสและชั้นเรียนของผม และมิตรภาพก็ก่อตัวขึ้น เพื่อนคนเดียวกันนี้รับใช้ในฐานะบรรณาธิการร่วมกับผมเป็นเวลาหลายปี เขายืนอยู่ต่อหน้าผมในงานเลี้ยงเกษียณอายุของผมและแบ่งปันถึงมรดกแห่งมิตรภาพอันยาวนานของเรา

เพื่อนที่ผูกพันกันด้วยความรักของพระเจ้าซึ่งหนุนใจและนำเราให้ใกล้ชิดพระเยซูนั้นมีลักษณะเช่นไร ผู้เขียนพระธรรมสุภาษิตเข้าใจว่ามิตรภาพมีสององค์ประกอบที่เกื้อหนุนกัน ประการแรก เพื่อนแท้จะให้คำแนะนำที่มีค่า ถึงแม้การให้และรับนั้นจะไม่ง่ายเลย (27:6) ผู้เขียนอธิบายว่า “บาดแผลที่มิตรทำก็สุจริต” ประการที่สอง เพื่อนที่อยู่ใกล้และไปมาหาสู่ได้เป็นสิ่งสำคัญในยามวิกฤต “เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ ดีกว่าพี่น้องที่อยู่ห่างไกล” (ข้อ 10)

การใช้ชีวิตเพียงลำพังไม่ดีสำหรับเรา เช่นที่ซาโลมอนบอกว่า “สองคนดีกว่าคนเดียว เพราะว่าเขาทั้งสองได้รับผลของงานดี” (ปญจ.4:9) ชีวิตเราจำเป็นต้องมีเพื่อนและต้องเป็นเพื่อนด้วย ขอพระเจ้าทรงช่วยให้เรา “รักกันฉันพี่น้อง” (รม.12:10) และ “ช่วยรับภาระของกันและกัน” (กท.6:2) โดยการเป็นเพื่อนในแบบที่สามารถหนุนใจผู้อื่นและนำพวกเขาเข้าใกล้ความรักของพระเยซูยิ่งขึ้น