หลานชายวัยสี่ขวบนั่งอยู่บนตักและลูบศีรษะที่ล้านของผม เขาพยายามทำความเข้าใจอย่างตั้งใจ “คุณปู่ เกิดอะไรขึ้นกับผมของคุณปู่ครับ” เขาถาม “โอ้” ผมหัวเราะ “มันร่วงไปตามกาลเวลา” สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด “แย่จัง” เขาตอบ “ผมจะแบ่งผมของผมให้กับคุณปู่นะครับ”

ผมยิ้มให้กับความรักของเขาและดึงตัวเขาเข้ามากอด ต่อมาเมื่อผมคิดย้อนไปถึงความรักที่เขามอบให้ในช่วงเวลาที่น่าจดจำนั้น มันทำให้ผมคิดถึงความรักที่ยิ่งใหญ่และไม่เห็นแก่ตัวของพระเจ้า

จี. เค. เชสเตอร์ตันเขียนไว้ว่า “พวกเราได้ทำบาปและแก่ตัวลง และพระบิดาของเราทรงอ่อนเยาว์กว่าพวกเรา” สิ่งที่เขาเขียนหมายความว่า “องค์ผู้ดำรงอยู่ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์” (ดนล.7:9 TNCV) นั้นทรงไร้มลทินจากความเสื่อมทรามของความบาป พระเจ้าทรงเป็นอยู่นิรันดร์ และทรงรักเรามากด้วยความรักที่ไม่เคยเสื่อมคลายหรือจืดจางลง พระองค์ทรงเต็มพระทัยและทรงสามารถที่จะทำให้พระสัญญาที่มีต่อประชากรของพระองค์สำเร็จได้ ในอิสยาห์ 46 กล่าวว่า “จนกระทั่งเจ้าแก่ เราก็คือพระองค์นั้น เราจะอุ้มเจ้าจนเจ้าถึงผมหงอก เราได้สร้าง เราจะชูไว้ เราจะอุ้มและเราจะช่วยให้รอด” (ข้อ 4)

ในห้าข้อถัดมาพระองค์ทรงอธิบายว่า “เราเป็นพระเจ้า และไม่มีอื่นใดเหมือนเรา” (ข้อ 9) พระเจ้าผู้ทรงพระนามว่า “เราเป็น” (อพย.3:14) ทรงรักเราอย่างลึกซึ้งจนกระทั่งยอมสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนเพื่อแบกรับโทษบาปทั้งหมดของเรา เพื่อที่เราจะสามารถกลับมาหาพระองค์และได้รับการปลดปล่อย และนมัสการพระองค์ด้วยใจขอบพระคุณตลอดไป!