สิ่งแรกที่ชายคนนี้เลือกคือกล่องใส่อุปกรณ์ เขายืนอยู่ในร้านขายอุปกรณ์ตกปลาขนาดเล็กในเมือง ต่อมาเขาหยิบตะขอ ทุ่น เหยื่อปลอม เอ็น และตัวถ่วงน้ำหนักใส่ในรถเข็น ตบท้ายด้วยเหยื่อจริงและเลือกเบ็ดตกปลาคันใหม่กับรอก “เคยตกปลาไหมครับ” เจ้าของร้านถาม เขาตอบว่าไม่เคย “งั้นคุณควรซื้อนี่ด้วย” เจ้าของร้านบอก มันคือกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้น เขาเห็นด้วยและจ่ายเงิน แล้วเขาก็ได้เจอวันที่ตกไม่ได้อะไรเลย ยกเว้นได้แผลที่นิ้วมือจากเบ็ดและอุปกรณ์

นี่ไม่ใช่ปัญหาของซีโมนเปโตร ชาวประมงผู้มีประสบการณ์รู้สึกประหลาดใจในเช้าวันหนึ่งเมื่อพระเยซูบอกให้ถอยเรือไปที่น้ำลึกและ “หย่อนอวนลงจับปลา” (ลก.5:4) แม้จะจับอะไรไม่ได้ทั้งคืน ซีโมนและลูกเรือก็ยังหย่อนอวนลงและ “ล้อมปลาไว้เป็นอันมากจนอวนของเขากำลังปริ” ที่จริงแล้วเรือทั้งสองลำของเขาเริ่มจมลงจากการลากอวน (ข้อ 6)

เมื่อซีโมนเปโตรเห็นดังนั้นก็ “กราบลงที่พระชานุของพระเยซู” ทูลว่า “พระองค์เจ้าข้า ขอเสด็จไปให้ห่างจากข้าพระองค์เถิด เพราะว่าข้าพระองค์เป็นคนบาป” (ข้อ 8) แต่พระเยซูทรงรู้จักตัวตนที่แท้จริงของซีโมน พระองค์ตรัสกับสาวกคนนี้ว่า “ตั้งแต่นี้ไปท่านจะเป็นผู้จับคน” เมื่อซีโมนได้ยินก็ “สละสิ่งสารพัดทิ้ง ตามพระองค์ไป” (ข้อ 10-11) เมื่อเราติดตามพระองค์ พระองค์ทรงช่วยให้รู้ว่าเราเป็นใครและได้รับการทรงเรียกให้ทำสิ่งใดในฐานะคนของพระองค์