โรเบิร์ตรู้สึกอายเมื่อเขาไปร่วมรับประทานอาหารเช้าและพบว่าเขาลืมเอากระเป๋าเงินมา เรื่องนี้กวนใจจนถึงจุดที่เขาคิดว่าควรจะรับประทานอาหารหรือไม่ หรือสั่งแค่เครื่องดื่ม หลังจากที่เพื่อนพูดเกลี้ยกล่อม เขาก็คลายกังวล เขาและเพื่อนมีความสุขกับมื้ออาหารและเพื่อนจ่ายเงินให้เขาด้วยความเต็มใจ

คุณอาจเคยอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกหรือสถานการณ์อื่นที่ทำให้คุณอึดอัดเช่นนี้ การอยากรับผิดชอบด้วยตัวเองเป็นเรื่องปกติ แต่ในบางโอกาสเราต้องถ่อมใจยอมรับน้ำใจที่ถูกหยิบยื่นให้

การตอบแทนอาจเป็นสิ่งที่บุตรชายคนน้องคิดในลูกา 15:17-24 เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่จะพูดกับพ่อ “ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด” (ข้อ 19) ลูกจ้างหรือ พ่อของเขาจะไม่ทำอย่างนั้นแน่! ในสายตาของพ่อนั้น เขาคือลูกชายสุดที่รักที่กลับมาบ้าน เขาจึงได้พบกับอ้อมกอดและจุบแห่งความรัก (ข้อ 20) ช่างเป็นภาพของข่าวประเสริฐที่ยิ่งใหญ่! สิ่งนี้ย้ำเตือนเราว่า โดยการทรงสิ้นพระชนม์นั้นพระเยซูได้สำแดงถึงพระบิดาแห่งความรักผู้ทรงอ้าแขนต้อนรับลูกที่มามือเปล่าด้วยความเต็มใจ ผู้ประพันธ์เพลงนมัสการท่านหนึ่งบรรยายไว้ว่า “ข้าไม่มีอะไรติดมา รู้สึกอายเมื่อพึ่งกางเขน”