เกิดพายุฝนฟ้าคะนอง ผมกับลูกสาววัยหกขวบอยู่บนพื้นมองดูแสงวาบผ่านประตูกระจก เธอพูดซ้ำๆว่า “ว้าว! พระเจ้ายิ่งใหญ่” ผมก็รู้สึกเช่นนั้น เราต่างรู้ชัดเจนว่าตัวเราเล็กน้อยเพียงใดและพระเจ้าทรงฤทธิ์เพียงใด ข้อความจากโยบผุดขึ้นมาในความคิดของผม “ทางที่จะไปสู่ที่ซึ่งความสว่างแจกจ่ายออกไปนั้นอยู่ที่ไหน หรือที่ซึ่งลมตะวันออกกระจายไปบนแผ่นดินโลกอยู่ที่ไหน” (โยบ 38:24)

โยบจำต้องได้รับการเตือนถึงฤทธานุภาพของพระเจ้า (ข้อ 34-41) ชีวิตของท่านพังทลาย ลูกๆเสียชีวิต ท่านสูญสิ้นทุกอย่างและเจ็บป่วย เพื่อนๆไม่เห็นใจ ภรรยาบอกให้ท่านละทิ้งความเชื่อ (2:9) ในที่สุดโยบถามพระเจ้าว่า “ทำไม” (บทที่ 24) และพระองค์ทรงตอบออกมาจากพายุ (บทที่ 38)

พระเจ้าทรงเตือนโยบว่าพระองค์ทรงควบคุมอยู่เหนือปรากฏการณ์ความเป็นไปต่างๆในโลก (บทที่ 38) สิ่งนี้ปลอบโยนท่านและท่านตอบว่า “ข้าพระองค์เคยได้ยินถึงพระองค์ด้วยหู แต่บัดนี้ตาของข้าพระองค์เห็นพระองค์” (42:5) หรือพูดอีกอย่างว่า “ข้าพระองค์เข้าใจแล้วพระเจ้า! ข้าพระองค์เห็นแล้วว่าพระองค์ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในความคิดของข้าพระองค์”

เมื่อชีวิตพังทลาย บางครั้งสิ่งที่ช่วยปลอบโยนเราได้ดีที่สุดคือการนอนลงบนพื้นและมองดูสายฟ้า เพื่อระลึกว่าพระเจ้าผู้ทรงสร้างโลกใบนี้ทรงยิ่งใหญ่และรักเรามากพอที่จะดูแลเราด้วยเช่นกัน หรือเราอาจเริ่มร้องบทเพลงนมัสการที่เราโปรดปรานซึ่งกล่าวถึงฤทธาและความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าของเรา