ในปีที่ผ่านมา นักเขียนจำนวนหนึ่งได้ขอให้ผู้เชื่อช่วยกันพิจารณา “คำศัพท์” เกี่ยวกับความเชื่อของเราใหม่ ตัวอย่างเช่น นักเขียนคนหนึ่งเน้นว่าแม้แต่คำแห่งความเชื่อที่มีความหมายลึกซึ้งในทางศาสนศาสตร์ก็อาจไม่สร้างผลกระทบอีกต่อไป เมื่อเราใช้คำนั้นบ่อยจนเคยชินและหลงลืมแก่นแท้ของพระกิตติคุณและการที่เราต้องการพระเจ้าไป เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาแนะนำว่า เราอาจจะต้อง “เริ่มต้น” เรียนภาษาแห่งความเชื่อกันใหม่ และวางสมมติฐานต่างๆลงจนกว่าเราจะเข้าใจถึงข่าวประเสริฐจริงๆเป็นครั้งแรก

คำเชิญชวนให้เรียนรู้ที่จะ “พูดเรื่องพระเจ้าจากจุดเริ่มต้น” ทำให้ฉันนึกถึงเปาโล ผู้อุทิศชีวิตโดยการ “ยอมเป็นคนทุกชนิดต่อคนทั้งปวง… เพราะเห็นแก่ข่าวประเสริฐ” (1 คร.9:22-23) ท่านไม่เคยคิดว่าตนเองรู้ดีที่สุดว่าจะสื่อสารสิ่งที่พระเยซูทำอย่างไร แต่พึ่งพาการอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอและวิงวอนให้เพื่อนร่วมความเชื่ออธิษฐานเผื่อ เพื่อให้ท่านมี “คำพูด” (อฟ.6:19) สำหรับแบ่งปันข่าวประเสริฐ

เปาโลยังรู้ถึงความจำเป็นที่ผู้เชื่อในพระคริสต์แต่ละคนจะต้องถ่อมตัวลงและเปิดใจรับว่าพวกเขาจำเป็นต้องหยั่งรากลึกในความรักของพระองค์ในแต่ละวัน (3:16-17) เมื่อเราหยั่งรากลึกลงไปในความรักของพระเจ้าแล้ว เราจึงจะยิ่งตระหนักถึงการพึ่งพาพระคุณของพระองค์มากขึ้นในแต่ละวัน จนเราสามารถหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อแบ่งปันข่าวประเสริฐอันน่ามหัศจรรย์ถึงสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อเราได้