“คุณย่า! ดูหนูเต้นรำแบบเจ้าหญิงนะคะ” หลานสาววัยสามขวบของฉันร้องบอกอย่างร่าเริงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ขณะวิ่งเล่นบนสนามรอบๆบ้านพักของเรา การ“เต้นรำ” ของเธอนำมาซึ่งรอยยิ้มและความขุ่นเคืองของพี่ชายเธอ “เธอไม่ได้เต้นรำสักหน่อย เธอแค่วิ่ง” แต่นั่นไม่สามารถลดทอนความสุขของเธอที่ได้ไปพักผ่อนกับครอบครัว

ในวันอาทิตย์ทางตาลแรกเป็นวันแห่งความยินดีและความระทมทุกข์ เมื่อพระเยซูทรงลาเข้าไปในกรุงเยรูซาเล็ม ฝูงชนพากันโห่ร้องว่า “โฮซันนา…ขอให้ท่านผู้ที่เสด็จมาในพระนามขององค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระเจริญ” (มธ.21:9) แต่มีหลายคนในฝูงชนนั้นที่คาดว่าพระเมสสิยาห์จะมาปลดปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระจากพวกโรมัน ไม่ใช่พระผู้ช่วยให้รอดที่จะตายแทนความบาปของพวกเขาในสัปดาห์เดียวกันนั้น

สายของวันนั้น แม้พวกหัวหน้าปุโรหิตผู้สงสัยในสิทธิอำนาจของพระเยซูจะโกรธเกรี้ยว แต่เด็กๆในพระวิหารตะโกนด้วยความยินดีว่า “โฮซันนาแก่ราชโอรสดาวิด” (ข้อ 15) และวิ่งโลดโบกใบตาลไป…รอบบริเวณลาน พวกเขาไม่อาจห้ามตัวเองที่จะนมัสการพระองค์ พระเยซูตรัสกับเหล่าผู้นำที่ขุ่นเคืองใจว่า “พระองค์ทรงกระทำให้คำสรรเสริญ…ออกมาจากปากเด็กและทารกที่ยังไม่หย่านม” (ข้อ 16) พวกเขากำลังอยู่ต่อหน้าองค์พระผู้ช่วยให้รอด!

พระเยซูเชื้อเชิญเราให้มองดูว่าพระองค์คือผู้ใด และเมื่อเราเห็น เราจะเป็นเหมือนเด็กๆที่ท่วมท้นไปด้วยความชื่นชมยินดี และไม่อาจหยุดมีความสุขต่อหน้าพระพักตร์พระองค์ได้