หลายปีก่อนขณะที่ฉันและจอร์ชลูกชายเดินขึ้นเขา เราเห็นฝุ่นลอยคลุ้งในอากาศ พวกเราจึงเดินย่องเข้าไปใกล้และเห็นตัวแบดเจอร์กำลังวุ่นอยู่กับการขุดดินให้เป็นโพรงหัวและไหล่ของมันอยู่ในรู กำลังขุดดินอย่างแข็งขันด้วยเท้าหน้าและเตะดินออกจากรูด้วยขาหลัง มันหมกมุ่นในงานมากจนไม่ได้ยิน
เรา

ฉันอดไม่ได้ที่จะใช้กิ่งไม้ยาวที่วางอยู่ใกล้ๆแหย่มัน ฉันไม่ได้ทำให้มันเจ็บเลย แต่มันกระโดดตัวลอยและหันมาทางเรา ฉันและจอร์ชจึงได้สร้างสถิติโลกของการวิ่งร้อยเมตรขึ้นใหม่

ฉันได้เรียนรู้จากความหุนหันของตัวเองว่า บางครั้งเราไม่ควรเที่ยวไปยุ่งเรื่องของคนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับผู้เชื่อในพระคริสต์อัครสาวกเปาโลหนุนใจให้ชาวเธสะโลนิกา “ตั้งเป้าว่าจะอยู่อย่างสงบ และทำกิจธุระส่วนของตน และทำการงานด้วยมือของตนเอง” (1 ธส.4:11) เรามีหน้าที่อธิษฐานเผื่อผู้อื่นและแสวงหาเพื่อจะแบ่งปันพระวจนะโดยพระคุณของพระเจ้า และบางครั้งเราอาจได้รับการทรงเรียกให้เตือนสติกันอย่างอ่อนโยน แต่การเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบและไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งสำคัญ ซึ่งจะกลายเป็นตัวอย่างต่อคนเหล่านั้นที่ยังอยู่นอกครอบครัวของพระเจ้า (ข้อ 12) การทรงเรียกของเราคือ ”ให้รักกันและกัน” (ข้อ 9)