ในช่วงสงครามกลางเมืองของอเมริกา โทษของการละทิ้งหน้าที่คือการประหารชีวิต แต่กองทัพพันธมิตรประหารชีวิตผู้ละทิ้งหน้าที่น้อยมาก เพราะอับราฮัม ลินคอล์นผู้บัญชาการสูงสุดของพวกเขาอภัยโทษให้เกือบทุกคน การกระทำนี้ ทำให้เอ็ดวิน สแตนตั้นรัฐมนตรีกระทรวงสงครามรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เพราะเขาเชื่อว่าการผ่อนปรนของลินคอล์นจะเป็นการชักนำให้ทหารอยากละทิ้งหน้าที่ แต่ลินคอล์นเห็นใจผู้ที่หวาดกลัวจนเสียสติจากความรุนแรงของสงคราม และความเห็นอกเห็นใจนี้ทำให้เขาเป็นที่รักของเหล่าทหาร พวกเขารัก “คุณพ่ออับราฮัม” ของพวกเขา และความรักนั้นนำพวกเขาให้อยากรับใช้ลินคอล์นมากกว่าเดิม

เมื่อเปาโลเรียกทิโมธีให้มาร่วม “ทนการยากลำบากด้วยกันกับทหารที่ดีของพระคริสต์” (2 ทธ.2:3) เปาโลเรียกเขามารับงานที่ยากลำบาก ทหารนั้นจะต้องทุ่มเททำงานหนักและไม่เห็นแก่ตัว เขาจะรับใช้พระเยซูผู้บัญชาการของเขาอย่างสุดจิตสุดใจ แต่ในความเป็นจริงบางครั้งเราล้มเหลวที่จะเป็นทหารที่ดีของพระองค์ เราไม่ได้รับใช้พระองค์อย่างสัตย์ซื่ออยู่เสมอ ดังนั้นวลีเริ่มต้นของเปาโลจึงสำคัญมาก “จงเข้มแข็งขึ้นในพระคุณซึ่งมีอยู่ในพระเยซูคริสต์” (ข้อ 1) พระผู้ช่วยให้รอดของเราทรงเต็มเปี่ยมด้วยพระคุณ พระองค์ทรงเข้าใจในความอ่อนแอและทรงให้อภัยความล้มเหลวของเรา (ฮบ.4:15) เช่นเดียวกับเหล่าทหารพันธมิตรที่ได้รับกำลังใจจากความเห็นอกเห็นใจของลินคอล์น เหล่าผู้เชื่อก็ได้รับการเสริมกำลังโดยพระคุณของพระเยซู เราต้องการรับใช้พระองค์มากขึ้น เพราะเรารู้ว่าพระองค์ทรงรักเรา