ในเรื่อง พ่อมดมหัศจรรย์แห่งออซ โดโรธี หุ่นไล่กา หุ่นกระป๋อง และสิงโตขี้ขลาด กลับสู่ออซด้วยไม้กวาดวิเศษของแม่มดชั่วร้ายแห่งตะวันตก พ่อมดสัญญาว่าจะตอบแทนที่นำไม้กวาดมาให้ด้วยการทำให้ความปรารถนาสูงสุดของทั้งสี่เป็นจริง คือโดโรธีจะได้กลับบ้าน หุ่นไล่กาได้สมอง หุ่นกระป๋องได้หัวใจ และสิงโตขี้ขลาดได้ความกล้าหาญ แต่พ่อมดกลับนิ่งเฉยแล้วบอกให้พวกเขากลับมาใหม่ในวันรุ่งขึ้น

ขณะที่พวกเขาอ้อนวอนต่อพ่อมด โตโต้สุนัขของโดโรธีดึงผ้าม่านออกเผยให้เห็นพ่อมดที่กำลังพูดอยู่ พ่อมดกลับไม่ใช่พ่อมด แต่เป็นชายขี้กลัวและหัวเสียจากเนบราสก้า

ว่ากันว่า แอล. แฟรงก์ บอม ผู้เขียนมีปัญหารุนแรงกับพระเจ้า จึงต้องการส่งข้อความว่า มีแต่ตัวเราเท่านั้นที่สามารถแก้ไขปัญหาของเราเอง

ในทางตรงกันข้าม อัครทูตยอห์นดึงผ้าคลุมเพื่อเผยให้เห็นองค์ผู้ทรงมหัศจรรย์เที่ยงแท้ที่อยู่หลัง “ม่าน” ยอห์นหาคำมาบรรยายไม่ถูก (สังเกตจากการใช้คำว่า ดูเหมือน ซ้ำๆ) แต่ประเด็นนั้นชัดเจนคือ พระเจ้าทรงประทับบนพระที่นั่ง ล้อมรอบไปด้วยทะเลแก้วผลึก (วว.4:2, 6) ท่ามกลางปัญหาที่รุมล้อมเราในโลก (บทที่ 2-3) พระเจ้าไม่ได้ทรงวิตกแล้วเดินกัดเล็บวนไปวนมา พระองค์ทรงกระทำกิจอย่างกระตือรือร้นเพื่อเรา เราจึงพบสันติสุขในพระองค์