หลังอาหารเย็นวันคริสต์มาส อานาลูกสะใภ้ของฉันเสิร์ฟขนมตังหยวน บัวลอยหลากสีในน้ำเชื่อมร้อนๆ ที่รับประทานในวันเหมายันตามธรรมเนียมจีน ซึ่งมักตรงกับช่วงคริสต์มาส พีทลูกชายวัยสามขวบของเธอชี้อย่างภูมิใจว่า “ผมปั้นลูกนี้และลูกนั้น!” ฉันหัวเราะ แม้บัวลอยของพีทจะบู้บี้และผิดขนาด สำหรับเขานั่นคือผลงานชิ้นเอก
นี่สะท้อนให้ฉันเห็นว่าพระเจ้าทรงมองเราอย่างไร เมื่อพระองค์สร้างมนุษย์ในวันสุดท้ายของการสร้างโลก พระองค์ “ทอดพระเนตรสิ่งทั้งปวงที่พระองค์ทรงสร้างไว้ ทรงเห็นว่าดีนัก” (ปฐก.1:31) แม้ต่อมามนุษย์จะทำบาป แต่ผู้เขียนสดุดีระลึกว่าเราถูกสร้างมา “อย่างมหัศจรรย์และน่าครั่นคร้าม” (สดด.139:14 TNCV) เรายังคงเป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าแม้จะตกอยู่ในบาป และพระเจ้าไม่ได้ทรงปล่อยเราไว้ในบาปนั้น พระองค์ทรงไถ่เราในพระคริสต์เพื่อเราจะเป็นฝีพระหัตถ์ที่เหมาะกับการดีเพื่อพระสิริของพระองค์ (อฟ.2:10)
บางครั้งฉันก็ลืมไปว่า ฉันไม่เพียงถูกสร้างมาด้วยความรักแต่ยังถูกสร้างขึ้นใหม่ในพระคริสต์ด้วยความรักด้วย เมื่อลืมความจริงข้อนี้ ฉันก็รู้สึกด้อยค่าหรือหมกมุ่นอยู่กับการสงสารตัวเอง แล้วคุณล่ะ การมองดูหลานชายชื่นชมยินดีกับเม็ดบัวลอยที่บู้บี้ ย้ำเตือนฉันว่าเราจะต้องถูกขัดเกลาให้เป็นเหมือนที่พระเจ้าทรงมองเห็นเรา คือเป็นผลงานชิ้นเอกที่พระองค์ทรงรัก ได้รับการไถ่ในพระคริสต์ ดังนั้น ให้เราใช้ชีวิตอย่างชื่นชมยินดีที่ได้เป็นฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า
