แฟรงค์ บอร์แมนบัญชาการในภารกิจการเดินทางไปสำรวจดวงจันทร์ครั้งแรก เขาไม่ประทับใจนัก การเดินทางใช้เวลาไปกลับทั้งหมดสี่วัน แฟรงค์มีอาการคลื่นไส้อาเจียน เขาบอกว่าการอยู่ในสภาพไร้น้ำหนักมันเยี่ยมยอดแค่ตอนสามสิบวินาทีแรก จากนั้นเขาก็เริ่มชินกับมัน เขาพบว่าดวงจันทร์ในระยะใกล้มีสีทึมๆ และเต็มไปด้วยพื้นผิวขรุขระ ลูกเรือของเขาถ่ายภาพพื้นผิวว่างเปล่าสีเทาแล้วก็เริ่มเบื่อ

แฟรงค์ได้ไปในที่ซึ่งไม่เคยมีใครไปมาก่อน แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ ถ้าเขารู้สึกเบื่อหน่ายประสบการณ์นอกโลกได้ง่ายขนาดนั้น บางทีเราก็ควรจะคาดหวังกับสิ่งที่อยู่ในโลกนี้ให้น้อยลง ผู้เขียนปัญญาจารย์สังเกตเห็นว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ทำให้อิ่มใจได้ “นัยน์ตาก็ดูไม่อิ่มหรือหูก็ฟังไม่เต็ม” (1:8) เราอาจรู้สึกเคลิบเคลิ้มอยู่ประเดี๋ยวหนึ่ง แต่ความอิ่มเอมใจจะค่อยๆหมดไปและเราก็จะมองหาความตื่นเต้นครั้งใหม่

แฟรงค์มีช่วงเวลาที่ตื่นเต้นตอนที่เขาเห็นโลกปรากฏขึ้นมาจากความมืดด้านหลังดวงจันทร์ โลกของเราเป็นเหมือนลูกแก้วหินอ่อนสีฟ้าสลับขาวที่ส่องประกายภายใต้แสงจากดวงอาทิตย์ ในทำนองเดียวกันความสุขที่แท้นั้นเกิดจากองค์พระบุตรผู้ทรงส่องสว่างอยู่ภายในเรา พระเยซูคือชีวิตของเรา ทรงเป็นแหล่งกำเนิดสูงสุดเพียงหนึ่งเดียวของความหมาย ความรัก และความงาม ความอิ่มใจอย่างที่สุดของเรามาจากสิ่งที่อยู่นอกโลกใบนี้ ปัญหาของเราคือ แม้เราจะไปจนถึงดวงจันทร์ได้ แต่นั่นก็ยังไกลไม่พอ